.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Για να μην ξεχνάμε……., πως οι νέοι στις 17 του Νοέμβρη είχαν Αρχές, Αξίες, Ιδανικά, και Οράματα

Αφιερωμένο στα παιδιά του Πολυτεχνείου
Που με την δύναμη της νεανικής τους ψυχής κατάφεραν να ελευθερώσουν την πατρίδα μας από τους δικτάτορες και να φέρουν το χαμόγελο στα χείλη των ελλήνων.

Αυτά τα παιδιά, ποίημα-σκέψεις για την νέα γενιά κάθε εποχής.

Αυτά τα παιδιά, ποια νάνε άραγε, αυτά τα παιδιά;
είναι τα δημιουργήματα του χθες, οι δημιουργοί του αύριο, αν θες
είμαστε εμείς, είσαστε εσείς, είμαστε οι ίδιοι μέσα στο διάβα της ζωής
----------------
Αυτά τα παιδιά, τι κάνουν πάλι αυτά τα παιδιά;
ρουφούν τη στάλα της ζωής, ζουν τη αλήθεια της στιγμής
τον κόσμο αυτόν θέλουν να αλλάξουν, το δίκαιο και το σωστό να αδράξουν
----------------------
Αυτά τα παιδιά, τι θέλουν, αυτά τα παιδιά;
να βρουν τον δρόμο τους, τον δρόμο που μόνο αυτοί γνωρίζουν
ψωμί παιδεία λευτεριά, αγωνιστήκαμε και εμείς γι’ αυτά
-------------------
Αυτά τα παιδιά, τι εκφράζουν, αυτά τα παιδιά;
εσένα, εμένα μα δεν μπορείς να δεις
μας κούρασε ο μόχθος της ζωής
-------------------
Αυτά τα παιδιά, γιατί αγωνίζονται αυτά τα παιδιά;
να φέρουν στον κόσμο αλλαγή, στον κόσμο να δώσουν μια νέα προοπτική
βλέπουν το αύριο, το χθες, ζώντας το σήμερα μα θες
-------------------
Αυτά τα παιδιά, γιατί δεν ακούμε αυτά τα παιδιά;
φόβος μας πιάνει και δεν μπορούμε
την ζωή κατάματα, το σήμερα να δούμε
-------------------
Αυτά τα παιδιά, γιατί λυπούνται αυτά τα παιδιά;
για μας που πίσω μας όλο κοιτάμε
μαζί τους ποτέ μας δεν μπορούμε να πάμε
-------------------
Αυτά τα παιδιά αγωνίζονται, Αυτά τα παιδιά διεκδικούν
αυτά τα παιδιά είναι ζωντανά κύτταρα της γης
είναι η γύρη της ψυχής, Είναι η αλήθεια της ζωής

Δεν κοιτάνε πίσω τους να δουν, μπροστά τους βλέπουν και μπορούν
Δεν είναι μάντεις ούτε θαυματοποιοί, είναι αυτοί, είναι η ίδια η ζωή

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΑ ΑΓΑΘΑ ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΛΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Το φιλοσοφικό όραμα του Ζήνωνα

Το πρότυπο της ανθρώπινης κοινότητας:
«...να μη ζούμε χωρισμένοι σε κράτη και σε δήμους και σε σύνορα ξεχωριστών δικαίων, παρά όλους τους ανθρώπους να τους λογαριάζουμε για συνδημότες και συμπολίτες μας, και μια ζωή και οργάνωση να υπάρχει...»
(Πλούταρχος, Περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής, 329, 6α, μτφρ. Θρ. Σταύρου)

Ο άνθρωπος της ελληνιστικής εποχής παύει να είναι πολίτης της πόλης του, γίνεται «πολίτης της οικουμένης».