Κατά φαντασία ασθενείς (Και τα γουρούνια γελάνε με εμάς)

Πολλά μέσα χρησιμοποιήθηκαν μέχρι σήμερα για να καταπιέσουν τον κόσμο οι κατά καιρούς δυνάστες μας.
Παλαιότερα οι μονάρχες και η ολιγαρχία είχαν τους αυλικούς τους και με την βοήθεια του στρατόυ βασάνιζαν τον κόσμο και έκλεβαν τις περιουσίες τους.
Σήμερα, η πλουτοκρατία δεν χρειάζεται να κάνει κάτι τέτοιο. Τα έχει όλα καλά σχεδιασμένα. Έχει συμμάχους ή καλύτερα υπό την κηδεμονία, τους πολιτικούς και τους στρατιωτικούς. Έχει τον νόμο στα χέρια της. Τα κάνει όλα σύμφωνα με τον νόμο. «όπως ορίζει ο νόμος» που λέει και το Σύνταγμά μας.
Αδειάζουν τα λιγοστά ψίχουλα που υπάρχουν στις τσέπες μας με το γάντι.
Δημιουργούν κατά τακτά χρονικά διαστήματα κρίσεις. Άλλοτε πολιτικές και άλλοτε πάλι οικονομικές. Κρίσεις όπου κυρίαρχοι είναι πάντοτε αυτοί και τα όφελος μόνο δικό τους.
Τελευταία σαν δεν έφταναν τα άλλα βρήκαν την μέθοδο της τρομοκρατίας και ασκούν ψυχολογική βία. Τρομοκρατούν τον κόσμο χρησιμοποιώντας την τρομοκρατία. Πολλά τα παραδείγματα.
Τώρα στέρεψαν οι παραδοσιακές ιδέες τους, θέλουν να είναι πιο ήπιοι. Υπάρχει και η ψυχολογική τρομοκρατία. Και με την βοήθεια της παγκοσμιοποίησης δημιουργούν πανδημίες. Βλέπετε, έχουν μέθοδο οι άνθρωποι και δεν λειτουργούν τυχαία και ασυντόνιστα.
Άρχισαν με την νόσο των αγελάδων και στην συνέχεια με την νόσο των πτηνών. Εκεί που εμείς νομίζαμε πως την γλυτώσαμε από τις αγελάδες και τα πτηνά, κοιτάξτε τι βρήκαν οι αθεόφοβοι. Βρήκαν τους ομοίους τους, βρήκαν τα καημένα τα «γουρούνια». Τα άκακα αυτά πλάσματα θέλουν να τα κάνουν συνενόχους τους. Στο τέλος όλοι με το δίκαιο μας θα πούμε ότι τα γουρούνια φταίνε για όλα. Ή μήπως δεν είναι αλήθεια!!!!

Εγκλωβιστήκαμε όλοι μας στη δύνη που δημιούργησαν, δεν μπορούμε να αντισταθούμε και εμείς οι ελάχιστοι που απομείναμε. Θα υποκύψουμε και θα δεχτούμε με ταπεινότητα ότι τελικά είμαστε άρρωστοι. Έστω και κατά φαντασία. Μετά να είστε σίγουροι ότι για αρκετό χρόνο δεν θα μας ενοχλήσουν. Αυτοί κάνουν συμβόλαιο και με το διάβολο.

Κι’ αυτήν η αρρώστια με λιγότερα ή περισσότερα θύματα θα περάσει.
Από τα νοσηρά μυαλά κάποιων ανθρώπων δεν ξέρω πως θα γλυτώσουμε;
Και αυτοί δεν είναι «κατά φαντασία ασθενείς», είναι πραγματικά ασθενείς.

Συγνώμη που ξέχασα να αναφέρω, ότι για την Ελλάδα, έχουμε και την γρίπη των παπαγάλων καθημερινά στις οθόνες.
Δεν βάζω το χέρι στην φωτιά για να πω ότι αυτό το φαινόμενο μπορεί να χαρακτηρισθεί και σαν πανδημία.

Το συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών για εργασία καταλήγει σε επαιτεία.

Μας μάθανε και το αισθανόμαστε βέβαια και εμείς μέσα από την καρδιά μας ως μεγάλη υποχρέωση να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με αγάπη και στοργή.
Να τα κάνουμε χρήσιμους πολίτες για να προσφέρουν κι’ αυτά με την σειρά τους, ότι μπορούν, για να συνεχιστεί αυτή η πορεία που μας οδηγεί στο πουθενά.

Η οδύσσεια των γονιών και των παιδιών αρχίζει πολύ νωρίς και δεν τελειώνει ποτέ.
Μοχθούν, αγωνίζονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας τους για να έχουν τα παιδιά τους ρούχα, τροφή, μόρφωση και διασκέδαση. Το κόστος και οι θυσίες των γονιών σίγουρα είναι πολύ μεγάλο.
Στερούνται οι γονείς τα πάντα για να αναθρέψουν και να μορφώσουν σωστά τα παιδιά τους. Να τα κάνουν χρήσιμα άτομα στην κοινωνία.

Οι κοινωνία από την άλλη μεριά με την σειρά της ξοδεύει πάρα πολλά χρήματα για να μεγαλώσουν τα παιδιά και να μορφωθούν (παιδικούς σταθμούς, σχολεία, πανεπιστήμια, περίθαλψη κ.α.). Το κράτος πληρώνει για το παιδί από την κοιλιά της μάνας του μέχρι την ημέρα που το παιδί θα πετύχει το όνειρο της ζωής του. Θα σπουδάσει, θα καταρτίσει επαγγελματικά και θα είναι έτοιμο να βγει έξω στην ζωή για να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Οι γονείς και οι κοινωνία που καταξοδεύτηκαν για πολλά χρόνια, κατάφεραν επιτέλους να επιτελέσουν το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία και στον εαυτό τους.

Εδώ, θα ήθελα να επισημάνω κάτι που εγώ το θεωρώ πολύ σημαντικό και που θα μπορούσε να ήταν αφορμή για να ανοίξει μια συζήτηση.

Που ήταν οι έχοντες και οι κατέχοντες, η πλουτοκρατία όλα αυτά τα χρόνια;
Γιατί κάνουν την εμφάνιση τους ξαφνικά και αναπάντεχα μόνο όταν χρειάζεται να πάρουν έτοιμα πλέον άτομα και να τα χρησιμοποιήσουν για την υπερασπίσει των συμφερόντων τους;

Που ήταν αυτοί οι κύριοι τόσα χρόνια; Όταν όλοι μαζί παιδιά, γονείς και κοινωνία, μοχθούσαν, αγωνίζονταν και προσπαθούσαν να στήσουν μια κοινωνία αξιοπρέπειας, ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης;
Ήταν απόντες, όπως πάντα, όταν είναι να προσφέρουν κάτι.
Είναι όμως πάντα παρόντες όταν πρόκειται να πάρουν, να αρπάξουν τον μόχθο και των ιδρώτα των ανθρώπων. Σαν τα γεράκια όταν κατασπαράζουν τα αδύναμα θηράματα τους.

Εκείνο που θα ήθελα να επισημάνω με αυτήν την παρέμβαση μου είναι κάτι που εγώ το βλέπω σαν άδικο και παράδοξο.

Πως είναι δυνατόν οι γονείς, τα παιδιά και οι κοινωνία να μοχθούν μια ζωή ολόκληρη να δημιουργήσουν χρήσιμα και ικανά άτομα στην κοινωνία. Και όταν τα άτομα αυτά είναι έτοιμα να προσφέρουν να γίνονται επαίτες και να ζητιανεύουν μια θέση στην αγορά εργασίας; Να προσφέρουν τις γνώσεις τους και τις δεξιότητές τους για λίγα ψίχουλα σε κάποιον ιδιώτη μεγαλοεπιχειρηματία, στο κεφάλαιο.
Οι γονείς και οι κοινωνία επιτέλεσαν το χρέος τους.
Αυτοί οι κύριοι όμως δεν αισθάνονται καμία υποχρέωση;
Όχι μόνο δεν αισθάνονται καμία υποχρέωση, αλλά απεναντίας είναι αγενείς και εκμεταλλεύονται τα παιδιά μας με μισθούς πείνας. Τους καταρρακώνουν ψυχικά και τους εξευτελίζουν μέχρι να τους δώσουν μια δουλεία.
Το συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών για εργασία καταλήγει σε επαιτεία.