Τόμας Τζέφερσον, πρόεδρος της Αμερικής (1802)

Ο πρόεδρος της Αμερικής Τόμας Τζέφερσον μίλησε για τις ιδιωτικές τράπεζες πριν από 200 περίπου χρόνια και επαληθεύθηκε σήμερα με πραγματικά γεγονότα και με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο . Συμμάχησαν όλοι οι τραπεζίτες σήμερα για να αποδείξουν ότι ο πρόεδρος της Αμερικής είχε πραγματικά δίκιο. Όλοι αυτοί οι εκφραστές του καπιταλιστικού συστήματος έχουν αποδείξει ότι το σύστημα απέτυχε. Και ότι για να μπορέσουν να συνεχίσουν πρέπει να έρθει το κράτος με διάφορες παρεμβάσεις για να τους βγάλει από τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι.

Ο πρόεδρος της Αμερικής Τόμας Τζέφερσον είχε πει:
« Φρονώ πως τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι περισσότερο επικίνδυνα για τις ελευθερίες μας κι από στρατούς. Εάν ο λαός μας επιτρέψει ποτέ ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν το ζήτημα των χρημάτων του, αυτές μέσω του πληθωρισμού και ακολούθως μέσω του αποπληθωρισμού, θα στερήσουν τους ανθρώπους από κάθε περιουσιακό στοιχείο, μέχρι τα παιδιά τους να ξυπνήσουν άστεγα στην ήπειρο την οποία οι πρόγονοί τους κατέκτησαν».

Καλά τα είπε ο πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον.
Τι κάνουμε όμως εμείς σήμερα;
Δεν βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας;
Γιατί δεν καταδικάζουμε όλους αυτούς;
Γιατί δεν απαιτούμε να δώσουν πίσω όλα αυτά που καταχράστηκαν όλα αυτά τα χρόνια;

Επιμένω και το ξαναλέω. Για να βγούμε από την κρίση πρέπει:
• Όλα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να γίνουν κρατικά.
• Να γίνει αναδιανομή του πλούτου.
• Να σταματήσει η ανεξέλεγκτη παραγωγή αυτοκινήτων και να δοθεί έμφαση στα μαζικά μέσα μεταφοράς.
• Για να καταπολεμήσουμε την ανεργία πρέπει να γίνουν δημόσια έργα. Είναι μια μέθοδος που την εφάρμοσαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Ως έλληνες ας διδαχθούμε κι εμείς οι ίδιοι κάτι από την ιστορία μας!

ΖΙΓΚΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ

(Κοινωνιολόγος, στοχαστής, με λόγο σύνθετο και γοητευτικά ποιητικό.)

Η παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση δεν είναι μια έκβαση της αποτυχίας των τραπεζών. Αντίθετα, είναι πλήρως αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας σημαντικής επιτυχίας τους. Δημιούργησαν μια τεράστια πλειοψηφία χρεωμένων ανθρώπων.
Η αντίδραση στην κρίση είναι μια συντονισμένη προσπάθεια ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών δίνοντας τη δυνατότητας στους καταναλωτές να δανείζονται ξανά.

«Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΟΥ»
Ο καπιταλισμός είναι ουσιαστικά ένα παρασιτικό σύστημα. Όπως όλα τα παράσιτα, μπορεί να ευδοκιμεί για κάποιο διάστημα, όσο βρίσκει ένα ανεκμετάλλευτο οργανισμό με τον οποίο μπορεί να τραφεί, αλλά δεν μπορεί να το κάνει αυτό δίχως να βλάψει τον οικοδεσπότη του και αργά η γρήγορα να καταστρέψει με αυτόν τον τρόπο τις συνθήκες της ευημερίας του ή ακόμη και τις επιβίωσης του.

ΜΜΕ boys

Έχουμε συνηθίσει εδώ και χρόνια να ακούμε ότι γίνονται μεγάλες σπατάλες στο δημόσιο. Δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα δε γίνονται σπατάλες;
Σήμερα παρακολούθησα με ενδιαφέρον τις δηλώσεις του πρωθυπουργού μέσω δορυφόρου από τις Βρυξέλες (αυτό είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα). Ο πρωθυπουργός έδωσε συνέντευξη τύπου σε μία αίθουσα όπου υπήρχαν περίπου 40 δημοσιογράφοι. Δηλαδή πήγαν από την Ελλάδα τόσα άτομα για να μεταδώσουν μια συνέντευξη που θα μπορούσε να μεταδοθεί μόνο από ένα κανάλι. Αναρωτιέμαι ήταν τόσο αναγκαίο και ωφέλιμο σε αυτήν την συνέντευξη να παραβρίσκονται τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι; Όταν μάλιστα περνάμε και μια περίοδο μιας τόσο μεγάλης οικονομικής κρίσης; Ποιος μπορεί να μου πει πόσα ήταν τα έξοδα μισθών, μετάβασης και διαμονής όλων αυτών των ανθρώπων στις Βρυξέλες; Θα μου πείτε και τι σε νοιάζει εσένα; Εσύ τα πλήρωσες; Ναι, εγώ τα πλήρωσα μαζί με τους χιλιάδες έλληνες πολίτες που πληρώνουν φόρους στην Ελλάδα.
Θα μου πείτε ότι τα έξοδα τα πληρώνουν οι εφημερίδες τους και οι τηλεοράσεις τους. Μπορείτε να μου πείτε, που τα βρίσκουν αυτοί τόσα χρήματα; Θα σας το πω εγώ.
• Από τις επιχορηγήσεις που παίρνουν με διάφορους τρόπους από το κράτος.
• Από τις διαφημίσεις. Εμείς τους πληρώνουμε τις παραπλανητικές διαφημίσεις για να μας πουλήσουν τα προϊόντα οι διάφορες επιχειρήσεις.
Όπως καταλαβαίνετε, εμείς τους καλοπληρώνουμε για να παίζουν τα παιχνίδια τους εις βάρος μας.
Να κοπούν όλες οι κρατικές επιχορηγήσεις προς τα ΜΜΕ boys τώρα.
Η ασυδοσία αυτή στο όνομα του πλουραλισμού και της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθερίας του τύπου πρέπει να πάρει τέλος. Δεν μπορούν κάποιοι δημοσιογράφοι (πολλοί από αυτούς παπαγαλάκια) και τα κανάλια τους να κερδίζουν εκατομμύρια ευρώ εις βάρος του ελληνικού λαού. Δεν μπορούν να μας κοροϊδεύουν, να μη σέβονται τίποτε και να προσβάλλουν καθημερινά την ανθρώπινη νοημοσύνη. Πρέπει να μπουν νέοι κανόνες δεοντολογίας προσαρμοσμένοι στα σημερινά δεδομένα. Πού είναι το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο; Αυτοί οι κύριοι δε βλέπουν που οδηγούμαστε; Πρέπει να καταστραφούμε εντελώς για να ξυπνήσουν από το βαθύ λήθαργο που έχουν πέσει;
Ο τύπος και η τηλεόραση υπάρχουν για να:
• Ενημερώνουν
• Ψυχαγωγούν
• Εκπαιδεύουν
Όλους τους πολίτες της γης και όχι για να τους χειραγωγούν.
Ο τύπος και η τηλεόραση υπάρχουν για τον άνθρωπο και μόνο γι’ αυτόν.
Σίγουρα θα ακούσατε από τα ίδια τα ΜΜΕ boys για τους υπέρογκους μισθούς που παίρνουν αρκετοί από αυτούς. Που είναι η εφορία; Μόνο οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και μερικοί ευσυνείδητοι μικροεπιχειρηματίες θα πληρώνουν; Πότε θα έρθει και η σειρά των μεγαλοκαρχαριών να πληρώσουν;

Σήμερα έχει φθάσει το πλήρωμα του χρόνου. Να εξεγερθεί ο λαός και να απαιτήσει μια δίκαιη αναδιανομή του πλούτου. Γιατί πλούτος υπάρχει στη γη για να ζήσουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η γη από μόνη της είναι αυτάρκης.

Η μόνη πραγματική πρόταση για να περάσουμε την κρίση ως κοινωνία είναι
Η ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ
Όλες ΟΙ άλλες προτάσεις είναι πρόστυχα παιχνίδια στις πλάτες του λαού.

«Αλίμονο αν δεν υπήρχαν οι βάρβαροι»

Δώστε πίσω αυτά που κλέψατε όλα αυτά τα χρόνια από το λαό.
Συγνώμη, δώστε πίσω αυτά που άδικα πήρατε από το λαό.
Δώστε επιτέλους πίσω ένα μέρος από τα υπερκέρδη των τελευταίων ετών.
Και αυτό όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί δεν θα υπάρχουν άλλοι πια για να τους κλέψετε στο μέλλον.

Προτάσεις για την παιδεία

Συνεχίζοντας τις προτάσεις για τη παιδεία θα ήθελα να αναφερθώ στο πρώτο στάδιο της ζωής του παιδιού έξω από το σπίτι, τον παιδικό σταθμό. Σήμερα από όσα ξέρουμε και βλέπουμε δε δίνεται μεγάλη σημασία στον τόσο σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίξει ο παιδικός σταθμός για την συνέχεια της σχολικής και κοινωνικής ζωής του παιδιού. Πιστεύω ότι μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να ενταχθεί και ο παιδικός σταθμός μαζί με το νηπιαγωγείο και το δημοτικό.

Παιδικός σταθμός
Ο παιδικός σταθμός πρέπει να είναι ανοιχτός και υποχρεωτικός για όλα τα παιδιά. Είναι σημαντικό για όλα τα παιδιά να μπορούν να μεγαλώσουν παίζοντας και μαθαίνοντας μαζί με άλλα παιδιά. Στον παιδικό σταθμό τα παιδιά μαθαίνουν τα πρώτα πράγματα, που είναι πολύ σημαντικά για την ζωή τους στο μέλλον. Και για να μάθουν σωστά πράγματα πρέπει να έχουν και σωστή φροντίδα.
• Να υπάρχουν καλοί παιδικοί σταθμοί που να μπορούν να εξασφαλίζουν σε όλα τα παιδιά μάθηση, παιχνίδι, και ασφάλεια.
• Να έχουν τα παιδιά καλή διατροφή και να αποκτήσουν καλές διατροφικές συνήθειες. Εδώ χρειάζεται τα παιδιά να μάθουν να μαθαίνουν και να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους.

Εδώ σήμερα έχουμε μπροστά μας τους πολίτες του αύριο, τους αυριανούς επιχειρηματίες, δασκάλους, ηλεκτρολόγους, γιατρούς, τεχνίτες …
Γι’ αυτό πρέπει να επενδύσουμε στους παιδικούς σταθμούς. Επενδύοντας στους παιδικούς σταθμούς επενδύομαι στο μέλλον των παιδιών μας και στο μέλλον των επόμενων γενιών.

Γι’ αυτό προτείνω:
• Να κατασκευαστούν σύγχρονοι παιδικοί σταθμοί.
• Να προσληφθούν περισσότεροι νηπιαγωγοί και άλλες ειδικότητες (πχ. Γυμναστές, μουσικοί, καλλιτέχνες κ.α.) στους παιδικούς σταθμούς.
• Να γίνουν τμήματα μικρά, το ανώτερο δέκα παιδιά.
• Να εξοπλισθούν οι παιδικοί σταθμοί με τα απαραίτητα μέσα για να μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά πολλαπλές δραστηριότητες και μόρφωση.

Επειδή η κοινωνικοποίηση του ατόμου αρχίζει από την πρώτη στιγμή της γέννησης του και συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, πιστεύω και επιμένω ότι η προσπάθεια σχεδιασμού του νέου εκπαιδευτικού συστήματος πρέπει να περιλαμβάνει με σοβαρότητα και την προσχολική ζωή του παιδιού.
Επίσης θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από την θεωρία του Ελβετού ερευνητή Ζαν Πιαζέ (1896-1980), ο οποίος μελέτησε για πολλά χρόνια τη συμπεριφορά και την ανάπτυξη των παιδιών. Τα περισσότερα έργα του έχουν ως αντικείμενο την κατασκευή της νοημοσύνης, δηλαδή τους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά μαθαίνουν και σκέφτονται τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους. Στις θεωρίες του Πιαζέ στηρίχθηκε το εκπαιδευτικό σύστημα σε πολλές χώρες της Ευρώπης.

Σύμφωνα με τον Πιαζέ η ανάπτυξη της νοημοσύνης του ανθρώπου ακολουθεί ορισμένα ευδιάκριτα στάδια.
1. Αισθησιοκινητικό στάδιο (μέχρι την ηλικία των 2 ετών)
Το παιδί δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον εαυτό του από τα πράγματα και τα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους. Μέσω αισθησιοκινητικών δραστηριοτήτων αφομοιώνει σταδιακά τα δεδομένα του περιβάλλοντός του και αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέρος ενός κόσμου με συγκεκριμένες ιδιότητες.
2. Προσυλλογιστικό στάδιο (2-7 ετών)
Στο στάδιο αυτό το παιδί είναι ικανό να αναπαριστά εικόνες και αντικείμενα με τον χειρισμό γλωσσικών συμβόλων και συμβολικών ενεργειών.
3. Στάδιο συγκεκριμένων συλλογισμών (7-11 ετών)
Το παιδί είναι ικανό να προβαίνει σε συλλογισμούς με την βοήθεια εννοιών και να διακρίνει τους εσφαλμένους συλλογισμούς.
4. Στάδιο αφαιρετικής σκέψης (μετά την ηλικία των 11 ετών
Το παιδί τώρα είναι ικανό να κατανοεί αφηρημένες έννοιες και να επεξεργάζεται τρόπους επίλυσης προβλημάτων.

Σωκράτης (Αθήνα 470 - 399 π.χ.)

Βάση της φιλοσοφίας του αποτελεί η θεώρηση της αρετής ως διδακτής.
«Ουδείς εκών κακός» έλεγε, δηλ. κανείς δε μπορεί να είναι από τη φύση του κακός.

Οι κακοί άνθρωποι οφείλουν την αρνητική συμπεριφορά τους στην άγνοια του καλού.

Έργο ιερό λοιπόν του Σωκράτη ήταν να μάθει στους νέους το «καλό» μέσω της μαιευτικής μεθόδου, κατά τη διάρκεια της οποίας υποκρινόταν πως ούτε ο ίδιος γνώριζε τίποτε και ξεκινούσαν και οι δυο από το μηδέν (Σωκρατική ειρωνεία).

Μόνο έτσι, με αγνό και δεκτικό νου θα μπορούσαν να προσεγγίσουν απερίσπαστοι την αλήθεια.

Αποτελεί υπόδειγμα τόλμης και ανωτερότητας απέναντι στις αναχρονιστικές αντιλήψεις της εποχής του.

Έθεσε την αξία της αλήθειας και της αξιοπρέπειας πάνω από την ίδια του τη ζωή.

Όταν δεν μπορούν να δώσουν λύση στα απλά προβλήματα πώς θα δώσουν λύσεις στα πιο σύνθετα;

Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα κάνει μερικές γενικές προτάσεις για την παιδεία. Εκεί μεταξύ των άλλων είχα αναφέρει ότι προτάσεις μπορεί να υπάρχουν πολλές εκείνο που δεν υπάρχει είναι σχέδιο και μεθοδολογία υλοποίησής του.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί τάχα δεν μπορούν να βρουν μια λύση και να την στηρίξουν όλοι μαζί; Δεν ξέρουν; Δεν μπορούν; ή μήπως δε θέλουν;

Θα αναφέρω ένα πολύ απλό παράδειγμα από την προσωπική μου εμπειρία στο σχολείο. Εσείς μπορείτε να κρίνετε και να βγάλετε τα συμπεράσματα σας.
Στις πανελλαδικές εξετάσεις, όπως όλοι μας ξέρουμε, οι μαθητές δίνουν εξετάσεις σε πέντε μαθήματα και ένα έκτο μάθημα επιλογής. Στα παιδιά δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουν για τις πανελλαδικές εξετάσεις και ένα από τα παρακάτω μαθήματα γενικής παιδείας (Αρχαία, Βιολογία, Μαθηματικά και Ιστορία). Τα μαθήματα των κατευθύνσεων γίνονται σε τμήματα όπου συμμετέχουν μόνο μαθητές που έχουν επιλέξει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Η παρατήρηση μου έχει σχέση με τα μαθήματα επιλογής. Ένα από τα παραπάνω μαθήματα καλούνται να το επιλέξουν οι μαθητές για να το δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς. Όλο το χρόνο διδάσκονται αυτά τα μαθήματα όλα μαζί τα παιδιά στο ίδιο τμήμα, ανεξάρτητα από το ποιο μάθημα έχουν επιλέξει για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Αυτό έχει ως συνέπεια στο ίδιο τμήμα να υπάρχουν μαθητές που έχουν επιλέξει κάποιο από τα παραπάνω μαθήματα για τις πανελλαδικές εξετάσεις με μαθητές που δεν το έχουν επιλέξει. Το αποτέλεσμα τότε είναι τραγικό.
Πρώτον γιατί οι μαθητές που δεν θα δώσουν το μάθημα σε πανελλαδικές εξετάσεις είναι αδιάφοροι. Δεύτερον και οι καθηγητές δεν μπορούν να διδάξουν το μάθημα όπως θα ήθελαν και θα έπρεπε λόγω τις αδιαφορίας των περισσοτέρων εκ των μαθητών του τμήματος . Μέσα στο τμήμα υπάρχουν μαθητές όλων των κατευθύνσεων που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τις συνθήκες διδασκαλίας μέσα στην τάξη. Για παράδειγμα, ένας μαθητής έχει επιλέξει να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις στα μαθηματικά και κάνει αυτό το μάθημα μαζί με άτομα που δεν θα το δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις και μάλιστα με μαθητές της θεωρητικής κατεύθυνσης. Το αποτέλεσμα όπως είπα και προηγουμένως θα είναι καταστροφικό για τον μαθητή που έχει επιλέξει το μάθημα των μαθηματικών. Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα αδυναμίας του συστήματος που εφαρμόζεται όμως για πολλά χρόνια στα σχολεία. Αναρωτιέμαι, κανείς από τους σοφούς που είναι στις επιτροπές δεν μπόρεσε να εντοπίσει αυτό το πρόβλημα και να το διορθώσει; Επειδή δεν πιστεύω ότι δεν ξέρουν ή ότι δεν μπορούν, μάλλον οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι δε θέλουν να βρουν κάποια λύση.
Μια και αυτοί είναι μέρος του συστήματος σίγουρα θα θέλουν να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση αστάθειας και αδράνειας για να συντηρούν την άρχουσα τάξη στην εξουσία. Το τι θα γίνει με τα παιδιά μας, από ό, τι φαίνεται, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου.

Όταν δεν μπορούν να δώσουν λύσεις σε αυτό το απλό παράδειγμα που έχω αναφέρει, πέστε μου, πως αυτοί θα δώσουν λύσεις για το σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος;

Το ακούσαμε και αυτό από τους ειδικούς της κρίσης

Αυτούς που λένε τα παχιά τα λόγια κάνοντας οικονομικές αναλύσεις και διάφορες προτάσεις εξόδου από την κρίση. Μόνο που οι προτάσεις τους δεν αγγίζουν ποτέ αυτούς. Δεν μας είπαν ποτέ τους πως πρέπει και αυτοί να συνεισφέρουν κάτι από την τσέπη τους.

Ζητάνε από τον απλό τον κόσμο να συνεισφέρει από το υστέρημά του. Γιατί όμως αυτοί δεν θέλουν να συνεισφέρουν από το περίσσευμα τους;

Ακούσαμε λοιπόν, ότι η πρόταση για κρατικοποιήσεις τραπεζών στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ευδόκιμη (Εθνικής, Αγροτικής και Ταμιευτηρίου). Σύμφωνα με τη γνώμη του ειδικού αναλυτή δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό επειδή στην Ελλάδα δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στο κράτος. Και ρωτώ εγώ αυτόν τον κύριο. Δεν ντρέπεται καθόλου; Εντάξει, εάν δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο κράτος, δηλαδή σε εμάς τους ίδιους , ας μας πει έναν λόγο για τον οποίο πρέπει εμείς να εμπιστευθούμε τους ιδιώτες που απέτυχαν παταγωδώς. Δείξανε τόσο καλή διαγωγή όλα αυτά τα χρόνια όταν (νόμιμα) κλέβανε τα λεφτά του κόσμου και πρέπει να τους εμπιστευτούμε ξανά!!! Βρήκαν ξέφραγο αμπέλι, το τρύγησαν και στο τέλος το λεηλάτησαν!

Η πρόταση μου είναι απλή και εφαρμόσιμη.
Όλοι αυτοί - οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι δημοσιογράφοι, οι τραπεζίτες, οι αεριτζήδες κ.ά. - που τόσο χρόνια κατακλέβανε τον κόσμο, να επιστρέψουν ένα μικρό μέρος πίσω και αν δεν θέλουν να τους τα πάρουμε. Βέβαια δεν εννοώ δια της βίας. Εξάλλου σε δημοκρατική χώρα ζούμε. Απλά, οι αντιπρόσωποί μας στο κοινοβούλιο να ψηφίσουν ένα νόμο και από εκεί και πέρα να γίνουν όλα νομότυπα.
Τη δημοκρατία και τη νομιμότητα επικαλούνταν τόσο χρόνια και ρήμαζαν τον κόσμο. Παλαιότερα η ολιγαρχία επέβαλε φόρους στους πολίτες της και αν δεν είχαν τους άρπαζαν το βιός τους. Η σημερινή «δημοκρατική ολιγαρχία» κάνει το ίδιο, επιβάλλει άδικους φόρους στους εργαζόμενους, όταν οι πλουτοκρατία έχει μόνο απαλλαγές. Και επειδή δεν τους φτάνουν αυτά, βρίσκουν διάφορους τρόπους για να ξεζουμίσουν το λαό. Τη μια φορά με το χρηματιστήριο, την άλλη φορά με το Ευρώ και τώρα με τον ψυχολογικό εκβιασμό της δήθεν κρίσης. Κατά καιρούς δημιουργούν κρίσεις. Όλα αυτά είναι δικά τους κατασκευάσματα που έχουν σαν μοναδικό σκοπό να τους επιφέρουν πλούτο και να επαληθευτούν οι γραφές:

«Οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι
και οι φτωχοί φτωχότεροι.»

Η Ηθική θεωρία του Αριστοτέλη (384 - 322 π.χ.)

«Η Ηθική θεωρία του Αριστοτέλη έτυχε ευρύτατης απήχησης και ανάλυσης ανά τους αιώνες. Κατά τον Αριστοτέλη όλη η φύση απαρτίζεται από όντα και πράγματα που έχουν τέλος (σκοπό):
• Ο σπόρος για να γίνει δένδρο
• Η πέτρα για να γίνει οίκος
• Ο άνθρωπος για να γίνει ευτυχισμένος.
Ότι τα όντα κατά τον Αριστοτέλη έχουν μέσα τους κάποιο σκοπό που αναμένει δυναμικά την εκδήλωσή του είναι η Εντελέχεια .

Ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου λοιπόν είναι η ευδαιμονία, η ευτυχία.
Για να γίνει ο άνθρωπος ευδαίμων οφείλει να ακολουθεί έναν ορισμένο (ενάρετο) τρόπο ζωής. Αυτός ο ενάρετος τρόπος ζωής συνίσταται στην τήρηση της Μεσότητας.
Μεσότητα ο Αριστοτέλης αποκαλεί τη μέση οδό που υπάρχει ανάμεσα σε δύο ακραίες καταστάσεις.
Για παράδειγμα το μέσον μεταξύ της:
• Παρόρμησης και της αδράνειας είναι η σύνεση
• Έκστασης και της απάθειας είναι η νηφαλιότητα.»

Η ελληνική φιλοσοφία διδάσκεται σε όλες τις χώρες. Όλος ο κόσμος χρησιμοποιεί τις θεωρίες της ελληνικής φιλοσοφίας στην καθημερινή του ζωή και στις επιστήμες.
Στην Ελλάδα προσπαθούμε να μάθουμε μόνο αρχαία ελληνική γλώσσα. Δε διδάσκουμε στα παιδιά μας τη μεθοδολογία και τον τρόπο σκέψης των αρχαίων Eλλήνων, που θα μπορούσε να τους χρησιμεύσει σε πολλούς τομείς της κοινωνικής τους ζωής.
Πολλά θα είχαμε να μάθουμε από τους προγόνους μας.
Γιατί όμως συνειδητά αποφεύγουμε να μάθουμε για τις θεωρίες τους;