H αρχή ενός τέλους.

Ήρθε η στιγμή να βρεις, να δεις, να πεις με ποιους θα ζεις και ποιους θα εγκαταλείψεις...

ήρθε η στιγμή...
να δοθεί ένα τέλος
στη μεγάλη περίοδο του “σ’ όλα μέσα είμαστε”...
να δοθεί ένα τέλος
στη διαρκή ανεκδοτολογική αντιμετώπιση των πάντων...
να δοθεί ένα τέλος
στο φόβο μήπως και γίνεις γραφικός...
να δοθεί ένα τέλος
στα αστειάκια...
να δοθεί ένα τέλος
στις προσωπικές μας καριέρες...
να δοθεί ένα τέλος
στη διαβρωτική ηδονιστική φιλοσοφία σ’ αυτή τη χώρα...
να δοθεί ένα τέλος
στην αδιαφορία και στον ωχαδερφισμό...
να δοθεί ένα τέλος
στον κοινωνικό μας ναρκισσισμό...
να δοθεί ένα τέλος
σ’ αυτήν την εσωστρέφεια...
να δοθεί ένα τέλος
σ’ αυτόν τον σιχαμένο εγωισμό...
να δοθεί ένα τέλος
στην αμηχανία...

ΠΡΕΠΕΙ να δοθεί ένα τέλος
στη κατασκευασμένη επιθυμία να διασκεδάζεις παρά να ζεις σαν άνθρωπος...
να δοθεί ένα τέλος
στο να νομίζεις πως σκέφτεσαι...
να δοθεί ένα τέλος
στο ότι η σκέψη είναι μία απλή πληροφορία...
η οποία μάλιστα δε σε αφορά και πολύ...

...και το τέλος πρέπει να... αρχίσει
από το πού πληροφορείσαι...

τέλος στον “μηχανισμό της προπαγάνδας” λοιπόν, που εκπροσωπείται από τα ΜΜΕ...
ένα μηχανισμό που δεν κατευθύνεται από κάνενα κράτος...
πρόκειται για ένα ιδιωτικοποιημένο σύστημα προπαγάνδας, που στόχος του να υπονομεύει κάθε ανεξάρτητη σκέψη, να εμποδίζει την κατανόηση και ανάλυση των θεσμισμένων δομών καθώς και τον τρόπο που αυτές θα λειτουργούν...

δείτε πώς παρουσιάζουν τόσο καιρό τη σημερινή πολιτική κατάσταση...
προμηνύουν μία καταστροφή, που έρχεται από κάπου αλλού...
αναλύουν την πραγματικότητα με δυσνόητους οικονομικούς όρους...
καταγράφουν με πίστη την αδυναμία οποιασδήποτε αντίδρασης...
περιγράφουν τις λύσεις ως τη μία χειρότερη απ’ την άλλη...
και στο τέλος αναστενάζουν δήθεν ανακουφισμένοι: “τη γλυτώσαμε...”
ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ; ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ!!!

...νιώθεις σαν ακροατής, που με το ζόρι σ’ έχουν βάλει να στοιχηματίσεις όλα τα λεφτά σου σ’ ένα αγώνα ράγκμπυ, αγώνισμα, που ούτε έχεις παίξει ποτέ, ούτε έχεις δει πολλές φορές, ούτε τους κανόνες του ξέρεις, και που σου τον περιγράφουν μάλιστα κι απ’ το ραδιόφωνο...
δεν καταλαβαίνεις τίποτα, ουρλιάζουν: “χάνουμε! χάνουμε!”, τρέμεις εσύ, μετά σου λένε: “κερδίζουμε, κερδίζουμε!”, ανασαίνεις εσύ...
μετά πάλι, μέσω αγνώστων λέξεων,
καταλαβαίνεις πως ο κίνδυνος πλησιάζει ξανά...
και ξαφνικά μία περίεργη φωνή, που σχολιάζει τον αγώνα δίπλα στον σπορτκάστερ, ακούς να λέει κάτι σαν... “κλέφτη, κλέφτη... θα σε πιάσουμε...”, σε λούζει ιδρώτας, γιατί αυτή η φωνή μάλλον σ’ εσένα απευθύνεται... και θολώνει το τοπίο μπροστά σου, πάει ο αγώνας, πάει και εικόνα του ραδιοφώνου...
δεν ακούς τίποτ’ άλλο ο καφκικός μηχανισμός της ενοχής κάθε πολίτη έχει μπει μπροστα... και πριν καλά καλά συνειδητοποιήσεις τι έγινε... ακούς πως αγώνας τελείωσε... ρωτάς δειλά: “τι έγινε΄; κερδίσαμε;”... και η απάντηση είναι και πάλι συβιλλική: “παρά τρίχα.... η καταστροφή... παρά τρίχα!”

ζαλισμένος εσύ, δε ρωτάς αν νίκησες ή αν έχασες, απλώς ησυχάζεις που δεν καταστράφηκες από αυτό το... «άγνωστο»...
(κι είναι κι εκείνη η φωνή γαμώτο... άσε, φτηνά τη γλιτώσαμε...) και με την αγωνία στα μάτια σου και στο μυαλό σου για το αν θα κατορθώσεις να πληρώσεις την επόμενη δόση του δανείου σου...
κλείνεις το ραδιόφωνο και ασχολείσαι ξανά με την προσωπική σου εταιρεία...
αλλά και με τις λοβιτούρες που πρέπει να κάνεις για να επιβιώσεις...
βουτηγμένος στις ενοχές των πολλών ρεψιμάτων απ’ το φαγητό που έχεις κατεβάσει, ενώ δεν το περίμενες, τόσα χρόνια...
και το μόνο που έχεις συγκρατήσεις είναι η απειλή του «θα σε πιάσουμε!»...

άκουσον, άκουσον...
οι αρχιλοβιτούρες απειλούν τα λοβιτουράκια..!

πως λοιπόν να σκεφτείς
έτσι έντρομος, ζαλισμένος και ενοχικός που είσαι, το πολύ απλό:

...μία εταιρεία με τον διακριτικό τίτλο «Ελλάδα», μέσω λογιστικών αλχημειών και άγριας λοβιτούρας την «πάτησε» (κάτι ξέρεις κι εσύ απ’ αυτά) και τώρα τρέχει να βρει να δανειστεί, για να πληρώσει αυτά που έφαγε, με χαμηλό τόκο, από διάφορους τοκογλύφους, ζητώντας την κάλυψη κάποιων τραπεζών... και απειλεί κι από πάνω!

...η ανικανότητα και παρανομίες κάποιων λογιστών έγινε εθνική αγωνία!

είναι σαν να έρχεται εκεί που δουλεύεις, ο λογιστής της εταιρείας και να σου λέει:
«επειδή έκανα πολλές μ....ες, και έφαγα κάποια χρήματα, αγοράζοντας κάποια οικόπεδα για την οικογενειά μου ή καταθέτοντας κάποια χρήματα σε κάτι τράπεζες του εξωτερικού για το μέλλον των παιδιών μου, δε θα πληρωθείς αυτούς τους δύο μήνες... και μη μιλάς γιατί έρχονται και χειρότερα... κάτι άκουσα και για αθρόες απολύσεις... α! – και μη νομίζεις πως δεν ξέρω και τα...δικά σου...»

τι να κάνεις εσύ; από ποιον να ζητήσεις τα ρέστα; από τον λογιστή; (γιατί λογιστής είναι ο κάθε πολιτικός πλέον) ...
από πού; από τη... «διεύθυνση»; ποια διεύθυνση; από τον «εργοδότη»; ποιον εργοδότη; αφού δεν έχει ΠΡΟΣΩΠΟ!...
το Κράτος είναι μία απρόσωπη εκπροσώπηση...

τι να κάνεις;
ανοίγεις την τηλεόραση, μπας και μάθεις...
κι εκεί...
ακούς ξανά την ίδια περιγραφή του ίδιου αγώνα ράγκμπυ...

να δοθεί ένα τέλος
στην αμηχανία...
και το πρώτο τέλος
πρέπει να δοθεί στον “μηχανισμό της προπαγάνδας”, που εκπροσωπείται από τα ΜΜΕ...

τα ΜΜΕ είναι ένα καθαρό σύστημα κατήχησης
τα ΜΜΕ δεν καθρεφτίζουν καμμία πραγματικότητα
ερμηνεύουν και παρουσιάζουν την πραγματικότητα μέσα σ’ ένα πλαίσιο,
που στο μεγαλύτερο μέρος του έχει στηθεί από την εγχώρια εξουσία.
τα ΜΜΕ είναι μία ομάδα με ίδια συμφέροντα,
που δεν έχουν καμμία σχέση με τα συμφέροντα των θεατών τους
τα ΜΜΕ είναι απλώς κι αυτά μεγάλες εταιρείες,
που εκπροσωπούν τους ιδιοκτήτες τους

και ο κάθε δημοσιογράφος ή θα προσαρμοστεί ή θα φύγει...
ΠΡΕΠΕΙ να προσαρμοστεί!
και όποιος απ’ αυτούς πει, πως μπορεί να προσαρμοστεί λίγο,
αλλά ταυτόχρονα να κρατήσει την ανεξαρτησία της σκέψης του,
είναι απλώς... ανόητος...
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ “ΛΙΓΟ” ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ...

αρχίζει να λέει ορισμένα πράγματα που δεν πιστεύει στην αρχή
και μετά σιγά σιγά αρχίζει και να τα πιστεύει...
έτσι πρέπει να κάνει...

εταιρείες είναι...
και μην ξεχνάμε πως οι εταιρείες είναι το ιδιωτικό ισοδύναμο
αυτού που αποκαλούμε φασισμό στην πολιτική σφαίρα...

πρέπει να αρχίσει από κάπου αυτό το... τέλος...

Του Γιώργου Κιμούλη

Η Ολιγαρχία του Πλούτου κα τα αίτια της Κρίσης

Αν ψάξουμε να βρούμε ποιοι είναι πίσω από τα πραγματικά αίτια της «τεχνητής κρίσης» που οδηγεί στην εξαθλίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, θα δούμε πως πίσω από αυτά βρίσκονται άνθρωποι αποτυχημένοι. Άνθρωποι που δεν έχουν ούτε αρχές, ούτε αξίες και ιδανικά.
Αυτοί που δεν μπόρεσαν να σταθούν στα πόδια τους από μόνοι τους και να αποκτήσουν με τον μόχθο τους τα αγαθά της ζωής που τόσο απλόχερα μας προσφέρει η φύση.
Αυτοί που για να φτάσουν εκεί δεν σεβάστηκαν τίποτε, πάτησαν επί πτωμάτων και κατακλέψανε τον κόσμο.
Αυτοί που δεν μπόρεσαν να γευθούν την ίδια τη ζωή που αναδύεται μέσα από την απλότητα και την αλήθεια.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να νοιώσουν την ευτυχία μέσα από τα απλά αλλά τα τόσο σημαντικά πράγματα.
Αυτοί που δεν κατάλαβαν ποτέ πως ο καθαρός αέρας, το άρωμα των λουλουδιών, οι μελωδίες των πουλιών και το γάργαρο νερό που βρίσκεται άφθονο στην φύση ανήκει σε όλους. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τα στερήσει από εμάς και τα παιδιά μας.
Αυτοί που δεν κατάφεραν να νοιώσουν αυτά που έζησαν οι απλοί, αλλά υπερήφανοι και γεμάτοι από αξιοπρέπεια άνθρωποι.
Τι έχετε να πείτε εσείς οι πλούσιοι αυτής της γης, που δεν μπορείτε, ούτε να αναπνεύσετε τον καθαρό αέρα, ούτε να γευτείτε την σταλαγματιά της ζωής. Εσείς που δεν μπορείτε ούτε για μια στιγμή να αφήσετε τους εαυτούς σας ελεύθερους να κοιτάξουν κατάματα τον ήλιο, και ούτε να σταθείτε στην κορυφή του βουνού για να απολαύσατε την ομορφιά του απέραντου κάμπου που απλώνεται στα πόδια σας. Φοβάστε, φοβάστε ολοένα και περισσότερο όχι επειδή σας βαραίνει η συνείδηση σας , αλλά επειδή ο πλούτος που έχετε αποκτήσει θα επιφέρει και την καταστροφή σας.
Να χαίρεστε λοιπόν τα πλούτη σας και τις κατεστραμμένες συνειδήσεις σας.
Το μόνο που μπορείτε να καταφέρετε είναι να καταστρέψετε αυτόν τον όμορφο κόσμο που η φύση με τόσο στοργή και σοφία φρόντισε μέχρι σήμερα.
Το τέλος σας θα είναι ίδιο με την αρχή της ζωής σας. Με τη μόνη διαφορά ότι τότε κατασπαράζατε ό, τι βρίσκατε μπροστά σας για να αποκτήσετε πλούτο. Τώρα σας τιμωρεί η ίδια η ζωή. Γιατί οι επιπτώσεις των όσων καταστροφικών ενεργειών έχετε κάνει μέχρι σήμερα θα έρθουν επάνω σας.
Θα πληρώσουμε ακριβά όλοι μας τις ζημιές που έχετε κάνει στο περιβάλλον. Θα πληρώσει ακριβά η ανθρωπότητα τις ζημιές που έχετε κάνει στις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Μη χαίρεστε όμως γιατί η δική σας καταστροφή θα είναι ακόμη πιο οδυνηρή. Οι συνέπειες των βάρβαρων πράξεών σας θα έρθουν επάνω σας.
Και μην ξεχνάτε ποτέ: «η γη ό, τι δίνει, αργά ή γρήγορα το παίρνει πίσω».

8 Μαρτίου: Ημέρα της γυναίκας

Παγκόσμια μέρα της γυναίκας σήμερα. Γιορτή γι΄αυτές στο δυτικό κόσμο, μέρα αγώνα για τις γυναίκες που ζουν σε δικτατορικά καθεστώτα, άγνωστη έννοια για τις -πολλές- του τρίτου κόσμου.
Στις 8 Μαρτίου του 1857 στη Νέα Υόρκη οι εργαζόμενες γυναίκες ντυμένες στα άσπρα, κάνουν απεργία με αίτημα την ίση αμοιβή με τους άνδρες. Η συγκέντρωση πνίγηκε στο αίμα αλλά ο δρόμος για ίσα διακαιώματα των δύο φύλων άνοιξε, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο.

Το 1910 στην Κοπεγχάγη καθιερώθηκε η 8η Μαρτίου ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας. Από τότε γιορτάζεται κάθε χρόνο σε όλο τον πλανήτη είτε σε περιοχές όπου η γυναίκα είναι χειραφετημένη είτε σε περιοχές όπου ζει υπό καταπίεση.

Οι σύγχρονοι ήρωες βρίσκονται παντού και πάντα.

Από την Ελλάδα στο πέρασμα των αιώνων πέρασαν πολλοί ήρωες. Σημαντικοί άνθρωποι που έδωσαν και την ζωή τους για να ζούμε σήμερα εμείς ελεύθεροι.
Οι ήρωες της κλασικής εποχής: στον Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες, στη Σαλαμίνα …
Οι ήρωες των νεωτέρων χρόνων: του δώδεκα, του σαράντα, του Πολυτεχνείου …
Οι ήρωες του σήμερα: στους δρόμους, στα εργοστάσια, στη βιοπάλη, στα σχολεία …

Οι ήρωες της κλασικής εποχής και των νεωτέρων χρόνων είχαν συγκεκριμένο στόχο: αγωνίστηκαν με πάθος και θυσιάστηκαν στον βωμό της ελευθερίας.

Οι ήρωες του σήμερα δεν είναι ούτε στρατηγοί, ούτε έχουν κάποια σπουδαία αξιώματα. Είναι απλοί άνθρωποι, ήρωες της καθημερινής ζωής που αγωνίζονται με το κεφάλι ψηλά για να κρατήσουν αυτόν τον τόπο υπερήφανο. Θα τους συναντήσεις ανάμεσα σε ανθρώπους του πνεύματος αλλά και του μόχθου, ανάμεσα σε καλλιτέχνες αλλά και σε εργάτες και αγρότες, άνδρες και γυναίκες, ανθρώπους κάθε ηλικίας… ο καθένας με το λιθαράκι του να συμβάλλει στην ανάπτυξη και στην ευημερία αυτού του τόπου… Με τη δική τους συμβολή τους η ανάπτυξη της οικονομίας, της τεχνολογίας και η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου…

Χρόνια αγώνων και θυσιών των απλών ανθρώπων έφεραν την ευημερία, τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ισότητα στον κόσμο.
Αγωνίστηκαν για Λαϊκή Κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Πέτυχαν προόδους σε όλους τους τομείς.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς τώρα που οι άνθρωποι κατάφεραν να φτάσουν σε ένα βιοτικό επίπεδο διαβίωσης αρκετά καλό, τώρα θα μπορούσαν επιτέλους να απολαύσουν τους καρπούς των αγώνων τους και να δουν τα όνειρά τους (ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη, πρόοδος, ευημερία) να γίνονται πραγματικότητα. Θα μπορούσαν να ζουν ειρηνικά, σεβόμενοι ο ένας τον άλλον και απολαμβάνοντας τους καρπούς των κόπων τους.

Να που όμως λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο, όπως συνηθίζει να λέει ο σοφός λαός μας.

Όλα ήρθαν ανάποδα. Εκεί που θα περίμενε κάποιος να τελειώσουν τα βάσανα και να απολαύσουν οι άνθρωποι τη ζωή τους, τα αγαθά των κόπων τους… η απληστία, η εκμετάλλευση, η ασυδοσία και ο παραλογισμός κάνουν την εμφάνισή τους και παίρνουν την θέση της ευτυχίας και της προόδου και της ευημερίας.

Θεωρούν αυτοί οι κύριοι <η ολιγαρχία του πλούτου> ότι η ανάπτυξη και η ευημερία είναι δικό τους προνόμιο και επίτευγμα. Νομίζουν ότι τα πάντα τα πέτυχαν οι ίδιοι, μόνοι τους, και γι’ αυτό πρέπει να είναι οι κυρίαρχοι των εξελίξεων και να καρπώνονται αυτοί τα οφέλη της ανάπτυξης και της προόδου.

Δηλαδή τι πιστεύουν αυτοί οι κύριοι ( οι γνωστοί άγνωστοι) ότι τα πάντα τα πέτυχαν μόνοι τους και ότι οι θυσίες και οι αγώνες του λαού δεν έχουν καμία σημασία;
Κάνουν πολύ μεγάλο λάθος. Πρέπει να ξέρουν ότι ο πλούτος που έχει παραχθεί μέχρι σήμερα είναι επίτευγμα όλων των ανθρώπων από τον τελευταίο εργάτη μέχρι και τον ανώτερο επιστήμονα και ότι όλοι αυτοί έχουν τα ίδια δικαιώματα και πρέπει να απολαμβάνουν όλοι τα αγαθά που έχουν παραχθεί. Ποια θα ήταν η εξέλιξη του ΟΤΕ, της ΔΕΗ και όλων των άλλων επιχειρήσεων αν τότε που δεν υπήρχαν τα μέσα (τα μηχανήματα και τα κομπιούτερ) δεν εργαζόντουσαν οι εργάτες με τα χέρια τους για να γίνουν όλα αυτά που έχουν επιτευχθεί μέχρι σήμερα. Πώς θα επένδυαν τα κεφάλαιά τους αυτοί οι κύριοι αν δεν υπήρχαν οι εργαζόμενοι που σε πολύ άσχημες συνθήκες και με χαμηλούς μισθούς να δουλεύουν επί πολλά χρόνια με απάνθρωπο ωράριο για να φτάσουμε εκεί που είμαστε σήμερα.

Όλοι αυτοί οι απλοί άνθρωποι είναι εκείνοι που έφεραν την ανάπτυξη και την ευημερία στον κόσμο και γι’ αυτό έχουν δικαιώματα και μερίδιο στην εργασία και αυτοί και τα παιδιά τους.

Να γιατί πρέπει να επιδοτούμε την εργασία και όχι την ανεργία.
Δεν είναι καμία δικαιολογία να λένε κάποιοι ότι λόγο της τεχνολογικής ανάπτυξης έχουν μειωθεί οι θέσεις εργασίας και να οδηγούν τον κόσμο στην ανεργία. Τα μηχανήματα τα δημιούργησαν οι άνθρωποι και όχι το κεφάλαιο από μόνο του. Γι’ αυτό αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να έχουν δικαίωμα στην εργασία και όχι να θεωρούνται παραπανήσιοι και να απολύονται από τις δουλειές τους.

Σύμφωνα με το σύνταγμα η πολιτεία έχει την υποχρέωση να προσφέρει εργασία σε όλους τους πολίτες.

Δουλειά για όλους. Μηδενική ανεργία.

Αριστοτέλης (384-322)

Η ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΣΟΦΙΑΣ