Συνέχεια- Προσκυνημα στο Άγιο Όρος

Φθάσαμε στη μονή της Μεγίστης Λαύρας, μια μονή κρεμασμένη στην κυριολεξία στους απότομους βράχους και βουτηγμένη μέσα στο καταπράσινο δάσος με θέα την θάλασσα. Η τελειότητα του τέλειου, ο συνδυασμός της φυσικής ομορφιάς και της ανθρώπινης δημιουργίας. Ένα πανέμορφο μέρος. Η κάθε προσπάθειά μου για να περιγράψω το κάλος και τη μαγεία αυτού του τοπίου θα ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να προσφέρω στην κατανόηση της πραγματικής έκφρασης της θείας αυτής ομορφιάς. Πήραμε τα πράγματά μας και ο πατέρας Ιωσήφ τον τουριστικό σάκο στην πλάτη του και μπήκαμε μέσα στη μονή. Αφού περάσαμε από το Αρχονταρίκι για το καθιερωμένο τσίπουρο και το λουκούμι, ο Σταύρος πήρε τηλέφωνο τον ηγούμενο της μονής. Γνωστός, ξέρετε, του πατέρα Ιωσήφ και του Σταύρου: βλέπετε έχουμε τα μέσα και σε αυτό το μοναστήρι. Πήραμε το δρόμο για τα δωμάτιά μας. Τακτοποιηθήκαμε και στη συνέχεια πήγαμε στην εκκλησία για να παρακολουθήσουμε τον εσπερινό.
Πανέμορφη εκκλησία! Κι εδώ το τρεμουλιαστό φως των καντηλιών και των κεριών χαϊδεύει απαλά τις εικόνες και τα πρόσωπά μας δημιουργώντας ένα θαυμάσιο κόσμο από τις ανταύγειες πολύχρωμων εκφραστικών ταξιδιωτών στο χώρο της εκκλησίας. Οι νεαροί καλόγεροι διαβάζουν και στη συνέχεια επαναλαμβάνουν ψάλλοντας οι υπόλοιποι. Ψαλμωδία που αγγίζει την καρδιά της ψυχής σου και σε πάει κοντά στο Θεό, στη γη των ανθρώπων.
Τελειώνοντας ο εσπερινός κατευθυνόμαστε προς την τραπεζαρία. Μπροστά ο ηγούμενος, ψηλός, επιβλητικός, χαρούμενος κι ευγενικός σε προσελκύει, είναι ο αντίθετος πόλος του αρνητικού, που σε τραβάει κοντά του. Αργότερα τον επισκεφθήκαμε στο κελί του, περάσαμε θαυμάσια κοντά του. Συζητήσαμε πολλά ενδιαφέροντα θέματα. Θα ήθελα να τον ξανασυναντήσω. Νομίζω πως θα μπορούσα να του ανοίξω την καρδιά μου. Πλούσιος, αστείρευτη πηγή, πολύπλευρη γνώση και η έκφραση του θείου μαζί με το ανθρώπινο.
Έτσι νοιώθεις εδώ μέσα. Τα πάντα είναι θεία. Το Θεό τον αισθάνεσαι πάντα πολύ κοντά σου, τον βλέπεις δίπλα σου, τον αγγίζει η σκέψη σου, η καρδιά σου, ο άνθρωπος που ανακαλύπτεις μέσα σου.
Μπήκαμε μέσα στην τραπεζαρία. Δεν ελέγχω πια τον εαυτό μου, αν βέβαια υπάρχω και αισθάνομαι την πραγματικότητα ή ζω στη χώρα των θαυμάτων, όπου η περιγραφή του πραγματικού μπορεί να είναι η φαντασίωση του καθενός μας. Δεν αισθάνομαι το χώρο γύρω μου, έχω χαθεί, δεν ξέρω αν μπορώ να κρατηθώ στα πόδια μου, η υπερβολή εδώ γίνεται πραγματικότητα Πεντακάθαρη, μεγαλοπρεπής αίθουσα με μαρμάρινα τραπέζια. Επάνω στα τραπέζια υπάρχουν άφθονα εδέσματα και όπως πάντα το θαυμάσιο Αγιορείτικο κρασί. Απέναντι μας και λίγο πιο πάνω υπάρχει το τραπέζι όπου κάθεται ο ηγούμενος με τον πατέρα Ιωσήφ και γύρω γύρω οι άλλοι γέροντες. Η οροφή και τα τείχη της αίθουσας είναι γεμάτα με παλιές αγιογραφίες. Βρισκόμαστε σε ένα μουσείο. Σήμερα φάγαμε μέσα σε ένα μουσείο. Την ώρα που απολαμβάναμε τα απλά αλλά νόστιμα εδέσματα, ένας γέροντας διάβαζε με καθαρή και μελωδική φωνή κάποια πράγματα που μου άρεσαν πάρα πολύ. Μιλούσε για τη μονή και για τη φιλοξενία. Τα εξηγούσε τόσο ωραία που σου έφερνε όλο και ποιο κοντά στην πίστη σου για το Θεό και τον άνθρωπο, τη δημιουργία και την τελειότητα.
Προσπάθησα να εξηγήσω και να καταλάβω τα περίφημα λόγια του γέροντα που άγγιζαν την ψυχή σου και σου έφερναν μια γλυκιά αναστάτωση στον ανθρώπινό σου κόσμο. Τον ασυμβίβαστο κόσμο της απλής καθημερινότητας με την αποδοχή του συγκεκριμένου τρόπου ζωής και αφιέρωσή της στον εαυτό σου κοντά στο Θεό. Γιατί άραγε ορισμένοι άνθρωποι διαλέγουν αυτόν τον τρόπο για να πλησιάσουν το Θεό, όταν ο Θεός είναι παντού; Εύκολο ίσως να βρεις μια απάντηση, δύσκολο όμως να το καταλάβεις και ακόμη πιο δύσκολο να το νιώσεις. Για να το καταλάβεις και να το νιώσεις χρειάζεται ίσως να το ζήσεις. Οι απορίες αυτές βέβαια είναι για μας του έξω κόσμου και όχι γι’ αυτούς που το ζουν. Αυτοί που το ζουν, το αγαπούν, το ζουν στην ολότητά του. Είναι ένα και το αυτό.
Στη συνέχεια ακολουθεί η γνωστή ξενάγηση στους χώρους της μονής. Βέβαια εγώ ήδη είχα κάνει μαζί με τον Αντώνη μια περιήγηση γύρω από τη μονή. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε και αλλιώς, είναι τόσο όμορφα εδώ! Είναι ο επίγειος παράδεισος! Είναι η αλήθεια της ζωής! Είναι η ζωή η ίδια που σου χαμογελάει και σου λέει: «Μην κάνεις περίεργες σκέψεις γιατί ο Θεός είναι κοντά σου. Η ζωή σε καλεί εκεί κοντά στην οικογένειά σου, κοντά στους φίλους σου, γιατί ο Θεός είναι παντού».
Μπήκαμε στην εκκλησία. Προσκυνήσαμε τον τάφο του Αγίου Αθανασίου, και τις θαυματουργές εικόνες της Παναγίας της Οικονόμησας και της Κουκουζέλισσας. Στη συνέχεια ακούσαμε το ιστορικό της μονής. Ένας γέροντας μας περιέγραψε τα πάντα. Θυμάμαι ότι μας συμβούλεψε, όταν θα πηγαίναμε να χαιρετίσουμε τα λείψανα των αγίων, να τα φιλήσουμε και όχι αυτό που ως συνήθως κάνουμε οι περισσότεροι, το τυπικό σκύψιμο του κεφαλιού με την προσποίηση ότι τα φιλάμε. Άκουσα την συμβουλή του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένοιωθα τόσο διαφορετικά εκεί μέσα, αν βρισκόμουν βέβαια εκεί. Γιατί το κάθε τι εκεί σε πήγαινε αιώνες πιο πίσω σε άλλες εποχές, σε άλλα πολύ μακρινά μέρη. Ένιωθα ότι ήμουν παρών στην βάφτιση του Χριστού από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Ήμουν εκεί μαζί με την Παναγία όταν σταύρωναν το Χριστό. Ήμουν εκεί στην Πόλη μαζί με τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Νικηφόρο Φωκά. Ναι, όλα αυτά βρίσκονταν μέσα στην εκκλησία και σε βοηθούσαν να κάνεις αυτό το μακρινό ταξίδι της ψυχικής ανάτασης.
Ο Αντώνης προσκύνησε τα λείψανα και το κομμάτι από τον Τίμιο Σταυρό και έφυγε έξω. (Λένε ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια που σώζονται μέχρι σήμερα). Εγώ είχα ακούσει για τον σταυρό που είχε υψώσει ο Μέγας Κωνσταντίνος αλλά δεν τον έβλεπα πουθενά. Ρώτησα και μου τον έδειξαν. Ένιωσα μια αναστάτωση μέσα μου. Βρέθηκα μαζί με τον Μέγα Κωνσταντίνο στην Πόλη. Όλα τα ιστορικά γεγονότα του βυζαντίου πέρασαν από μπροστά μου. Τότε γεννήθηκε και η ιδέα να επισκεφθώ σύντομα την Πόλη. Μέσα στο παραλήρημα των σκέψεών μου δεν ξέχασα τον Αντώνη. Έτρεξα έξω και του είπα να γυρίσει για να δει και αυτός από κοντά το σταυρό. Του άρεσε πάρα πολύ. Το έδειξε όταν γύρισε πίσω. Ήταν πολύ ενθουσιασμένος. Τι μεγάλη συγκίνηση για έναν άνθρωπο να βλέπει αυτά τα ανεκτίμητα κειμήλια. Να φιλά τον Τίμιο Σταυρό, εκεί που ακούμπησε το σώμα του Χριστού εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.
Την επόμενη μέρα πήραμε το λεωφορείο για τις Καρυές. Στο δρόμο κάναμε μία μικρή στάση για να προσκυνήσουμε το Αγίασμα του Αγίου Αθανασίου, του πρώτου ασκητή στο Άγιο Όρος. Συναντήσαμε επίσης και τη μονή Ιβήρων, δεν σταματήσαμε όμως. Στις Καρυές είχαμε αρκετή ώρα για να κάνουμε μερικά ψώνια και να προσκυνήσουμε τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί». Ο χρόνος μας έφτασε για να επισκεφθούμε το ρωσικό μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα με τις πολλές και τεράστιες σε μέγεθος καμπάνες.
Αυτές τις ημέρες είδαμε πολλά, ακούσαμε πάρα πολλά και μάθαμε πράγματα που δεν θα είχαμε την πολυτέλεια να τα μάθουμε αν δεν είχαμε κοντά μας τον πατέρα Ιωσήφ και το Σταύρο.
Όπως κάθε τι ωραίο όμως έτσι και αυτή η περιήγηση είχε το τέλος της. Τα ίχνη της έμειναν βαθιά χαραγμένα στη σκέψη μας, στις καρδιές μας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, θα ξαναρθούμε σύντομα.
Η τελευταία ημέρα είναι ημέρα επιστροφής στον έξω κόσμο. Δεν είναι όμως ημέρα λύπης και αποχωρισμού. Έχεις τόση ευτυχία μέσα σου που σε κάνει να νιώθεις ότι γεύεσαι το ξεχείλισμα της μεταλαβιάς από το άγιο δισκοπότηρο. Δεν αποχωρίζεσαι, δεν αποχαιρετάς, το καθετί εδώ το νοιώθεις μέσα σου, είσαι ένα με αυτό, το κουβαλάς μαζί σου, για πάντα μαζί σου. Έχεις γίνει ένα με το όλο, το Άγιο Όρος, το Περιβόλι της Παναγιάς.