ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Καλές Γιορτές

Ευχές
Για ειρήνη – ευτυχία – υγεία - χαρά

Το πνεύμα των Χριστουγέννων
Ας φωτίσει τον άνθρωπο για να μπορεί να νοιάζεται για τον άνθρωπο

Οι σύγχρονοι ήρωες βρίσκονται παντού.

Από την Ελλάδα στο πέρασμα των αιώνων πέρασαν πολλοί ήρωες.
Οι ήρωες της κλασικής εποχής, στον Μαραθώνα, στις Θερμοπύλες, στην Τροία κα.
Οι ήρωες των νεωτέρων χρόνων, του δώδεκα, του σαράντα, του πολυτεχνείου κα.
Οι ήρωες του σήμερα, στους δρόμους, στα εργοστάσια, στη βιοπάλη, στα σχολεία κα.
Οι ήρωες της κλασικής εποχής και των νεωτέρων χρόνων είχαν συγκεκριμένο στόχο και γνωστό εχθρό.
Οι ήρωες του σήμερα έχουν πρόβλημα επιβίωσης και άγνωστο εχθρό.

Πρόβλημα επιβίωσης
Όλα αυτά τα χρόνια οι άνθρωποι, οι απλοί άνθρωποι, οι επιστήμονες, οι άνθρωποι του μόχθου, οι εργάτες, οι αγρότες συνέβαλαν στην ανάπτυξη και στην ευημερία αυτού του τόπου. Συνέβαλαν στην ανάπτυξη της οικονομίας, της τεχνολογίας και στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Χρόνια αγώνων και θυσιών των απλών ανθρώπων έφεραν την ευημερία, τη δημοκρατία, την ελευθερία και την ισότητα στον κόσμο.
Αγωνίστηκαν για Λαϊκή Κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Πέτυχαν προόδους σε όλους τους τομείς.

Κι ενώ θα περίμενε κανείς τώρα που οι άνθρωπο κατάφεραν τα πάντα. Τώρα θα μπορούσαν επιτέλους να απολαύσουν τους καρπούς των αγώνων τους και να δουν τα όνειρά τους να γίνονται πραγματικότητα (ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη).
Θα μπορούσαν να ζουν ειρηνικά, σεβόμενοι ο ένας τον άλλον και απολαμβάνοντας τους καρπούς των κόπων τους.

Να που όμως λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο, όπως συνηθίζει να λέει ο σοφός λαός μας.

Όλα ήρθαν ανάποδα. Εκεί που θα περίμενε κάποιος να τελειώσουν τα βάσανα και να απολαύσουν οι άνθρωποι τη ζωή τους, η απληστία, η εκμετάλλευση, η ασυδοσία και ο παραλογισμός κάνουν την εμφάνισή τους και παίρνουν την θέση της ευτυχίας και της προόδου. Θεωρούν αυτοί οι κύριοι ότι η ανάπτυξη και η ευημερία είναι δικό τους επίτευγμα. Νομίζουν ότι τα πάντα τα πέτυχαν αυτοί και γι’ αυτό πρέπει να είναι κυρίαρχοι των εξελίξεων και να καρπώνονται αυτοί τα οφέλη της ανάπτυξης και της προόδου.
Δηλαδή πιστεύουν αυτοί οι κύριοι ( οι γνωστοί άγνωστοι) ότι τα πάντα τα πέτυχαν μόνοι τους και ότι οι θυσίες και οι αγώνες του λαού δεν έχουν καμία σημασία.

Αριστοτέλης ( 384 - 322 π.Χ. )

ΜΟΝΟ ΜΕ ΚΟΠΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ

ΓΙΑΤΙ ΜΑΘΗΣΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ
ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΣΥΝΗΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΡΟΠΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ Ή ΚΑΚΟ, ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ

Για να μην ξεχνάμε……., πως οι νέοι στις 17 του Νοέμβρη είχαν Αρχές, Αξίες, Ιδανικά, και Οράματα

Αφιερωμένο στα παιδιά του Πολυτεχνείου
Που με την δύναμη της νεανικής τους ψυχής κατάφεραν να ελευθερώσουν την πατρίδα μας από τους δικτάτορες και να φέρουν το χαμόγελο στα χείλη των ελλήνων.

Αυτά τα παιδιά, ποίημα-σκέψεις για την νέα γενιά κάθε εποχής.

Αυτά τα παιδιά, ποια νάνε άραγε, αυτά τα παιδιά;
είναι τα δημιουργήματα του χθες, οι δημιουργοί του αύριο, αν θες
είμαστε εμείς, είσαστε εσείς, είμαστε οι ίδιοι μέσα στο διάβα της ζωής
----------------
Αυτά τα παιδιά, τι κάνουν πάλι αυτά τα παιδιά;
ρουφούν τη στάλα της ζωής, ζουν τη αλήθεια της στιγμής
τον κόσμο αυτόν θέλουν να αλλάξουν, το δίκαιο και το σωστό να αδράξουν
----------------------
Αυτά τα παιδιά, τι θέλουν, αυτά τα παιδιά;
να βρουν τον δρόμο τους, τον δρόμο που μόνο αυτοί γνωρίζουν
ψωμί παιδεία λευτεριά, αγωνιστήκαμε και εμείς γι’ αυτά
-------------------
Αυτά τα παιδιά, τι εκφράζουν, αυτά τα παιδιά;
εσένα, εμένα μα δεν μπορείς να δεις
μας κούρασε ο μόχθος της ζωής
-------------------
Αυτά τα παιδιά, γιατί αγωνίζονται αυτά τα παιδιά;
να φέρουν στον κόσμο αλλαγή, στον κόσμο να δώσουν μια νέα προοπτική
βλέπουν το αύριο, το χθες, ζώντας το σήμερα μα θες
-------------------
Αυτά τα παιδιά, γιατί δεν ακούμε αυτά τα παιδιά;
φόβος μας πιάνει και δεν μπορούμε
την ζωή κατάματα, το σήμερα να δούμε
-------------------
Αυτά τα παιδιά, γιατί λυπούνται αυτά τα παιδιά;
για μας που πίσω μας όλο κοιτάμε
μαζί τους ποτέ μας δεν μπορούμε να πάμε
-------------------
Αυτά τα παιδιά αγωνίζονται, Αυτά τα παιδιά διεκδικούν
αυτά τα παιδιά είναι ζωντανά κύτταρα της γης
είναι η γύρη της ψυχής, Είναι η αλήθεια της ζωής

Δεν κοιτάνε πίσω τους να δουν, μπροστά τους βλέπουν και μπορούν
Δεν είναι μάντεις ούτε θαυματοποιοί, είναι αυτοί, είναι η ίδια η ζωή

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΑ ΑΓΑΘΑ ΑΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΛΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑ

Το φιλοσοφικό όραμα του Ζήνωνα

Το πρότυπο της ανθρώπινης κοινότητας:
«...να μη ζούμε χωρισμένοι σε κράτη και σε δήμους και σε σύνορα ξεχωριστών δικαίων, παρά όλους τους ανθρώπους να τους λογαριάζουμε για συνδημότες και συμπολίτες μας, και μια ζωή και οργάνωση να υπάρχει...»
(Πλούταρχος, Περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής, 329, 6α, μτφρ. Θρ. Σταύρου)

Ο άνθρωπος της ελληνιστικής εποχής παύει να είναι πολίτης της πόλης του, γίνεται «πολίτης της οικουμένης».

Ήμασταν και εμείς παιδιά

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Εκλογές, εκλογές, εκλογές ……………… και πάλι εκλογές.

Το καλοκαίρι άρχισε με εκλογές (Ευρωεκλογές) και δυστυχώς τελειώνει πάλι με εκλογές (Εθνικές εκλογές). Σ’ αυτήν την χώρα δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς εκλογές; Τι είναι αυτό που μας κάνει να αγαπάμε τόσο πολύ τις εκλογές;
Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο είπε κάποτε κάποιος πολιτικός. Και αυτός ο πολιτικός έγινε πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Κάποιος άλλος πολιτικός ήταν το 1975 κατά της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Και αυτός ο πολιτικός διατέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Το ερώτημα παραμένει. Είναι η Ελλάδα ένα απέραντο φρενοκομείο;

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Υπήρχε ένα άκουσμα στην ψυχή μου, ένα άγγιγμα, ένα ελαφρύ χάδι στη σκέψη μου, στο μυαλό μου. Ναι, ήθελα να έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα, η στιγμή που το όλο γίνεται ένα και στο ένα εμπεριέχεται το όλο. Να έρθει εκείνη η ώρα που η απεραντοσύνη γίνεται ένα συγκεκριμένο μέρος, το Άγιο Όρος, το περιβόλι της Παναγιάς …
Ή ώρα αυτή ήρθε λίγο παράξενα και απροσδόκητα όταν συνάντησα τον φίλο μου Αντώνη το βράδυ στο καφενείο. Εκεί έκλεισε η μεγάλη συμφωνία. Η αρχή του ανοίγματος της ψυχής, της διαδρομής που οδηγεί στο κάλλος, τη μαγεία, την αγαλλίαση, το θαύμα. Μέσα σε πέντε λεπτά μια συζήτηση με τον Αντώνη, τρία τηλεφωνήματα: στο Σταύρο, στη γυναίκα μου, στον πατέρα Ιωσήφ και η συμφωνία έκλεισε. Ο δρόμος άνοιξε διάπλατα τις πύλες του. Το νερό βρήκε το αυλάκι του. Ο εαυτός μου βρήκε εμένα. Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Αύριο το πρωί 4:20 αναχωρούμε για την Ουρανούπολη, όλα είναι κανονισμένα. Απίστευτο κι όμως αληθινό! Ναι είναι αλήθεια! Η ατυχία ενός φίλου, του Φώτη, έγινε η τύχη μου. Ο πηγεμός για την Ιθάκη μου είχε έναν προορισμό με ένα τέλος.


Η ομάδα μας αποτελείται από τον πατέρα Ιωσήφ, το Σταύρο, τον Αντώνη κι εμένα. Η ώρα είναι 4:30 το πρωί. Όλα είναι έτοιμα για την αναχώρηση. Ναι αναχωρούμε για το Άγιο Όρος, εκεί όπου γίνεται το μεγάλο αντάμωμα, η ψυχή γίνεται ένα με το σώμα και ο καθένας από εμάς γίνεται εμείς, το όλο γίνεται ένα.
Μετά από περίπου τέσσερις ώρες φθάσαμε στην Ουρανούπολη. Εκεί μας περίμεναν άλλα δύο άτομα, ο κυρ Θανάσης και ο κυρ Γιώργος. Ήταν ακριβώς το κομμάτι που έλειπε για να συμπληρωθεί το πάζλ της όμορφης αυτής παρέας.
Στις 11:45 πήραμε το καράβι για το Άγιο Όρος, αφού προηγουμένως είχαμε πάρει τον καφέ μας σ΄ ένα από τα ωραία μαγαζιά της παραλίας και είχαμε κάνει τα τελευταία ψώνια, λίγο ψωμί και λίγο κασέρι. Για τα νηστίσιμα είχε φροντίσει ο πατήρ Ιωσήφ.
Μετά από μια ώρα περίπου με το καράβι, προσεγγίζουμε την παραλία. Ο πατήρ Ιωσήφ είναι ο οδηγός μας, ο Σταύρος η εγγύησή μας: θα βρούμε τον προορισμό μας, δε χανόμαστε. Πολλές φορές σε γνωστά και άγνωστα μέρη, προσέγγισα μια παραλία, αυτήν τη φορά όμως ήταν κάτι το διαφορετικό. Κάτι συνέβαινε μέσα μου. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Και όμως ήταν αληθινό! Πατούσαμε με τα πόδια μας το Άγιο Όρος! Τι ασεβείς που ήμασταν! Η ψυχή μου αντάμωνε το θείο μέσα από το ανθρώπινο. Τα πόδια μου δεν πατούσαν τη γη. Η καρδία μου σπαρτάριζε. Τι κάλλος θεέ μου! Τι μεγαλοσύνη! Η τελειότητα του τέλειου!!!
Στην ακτή μάς περίμενε ο γέροντας Μάρκος. Ο πατέρας Ιωσήφ και ο Σταύρος είχαν φροντίσει για τη μεταφορά μας και την παραμονή μας στη μονή Κωνσταμονήτου. Την ευλογία του να έχω, αλλά εξαρχής αυτός ο γέροντας δεν έμοιαζε της εικόνας εκείνης που είχα δημιουργήσει μέσα μου. Ήταν κάτι που έμοιαζε περισσότερο με το Ζορμπά, τον ήρωα του Καζαντζάκη. Του ζητήσαμε να περιμένει λίγο για να καθίσουμε να πάρουμε το κολατσιό μας δίπλα στην παραλία μέσα σε μια σπηλιά που παρόμοια δεν πρέπει να βλέπει τόσο συχνά το ανθρώπινο μάτι. Το δέχτηκε με χαμόγελο, ήταν καλός, ευχάριστος και λίγο διψασμένος όπως φάνηκε αργότερα, από λίγο ψωμί, αγγουράκι, ντομάτα και καρπούζι, από τον έξω κόσμο, όπως συνηθίζουν να λένε εκεί μέσα.
Ένα νεαρό άτομο στριφογύριζε γύρω μας όση ώρα έτρωγε ο γέροντας Μάρκος. Πεινούσε ο καημένος, δε μιλούσε, κοίταζε μόνο και του έπεφταν τα σάλια. Δεν τον πρόσεξε κανένας, μας είχε απορροφήσει ο γέροντας με το ιδιόμορφο στυλ του. Τόλμησε όμως και με τη ζεστή και απαλή φωνή του μας ζήτησε λίγο ψωμί, δεν άντεχε άλλο η υπερηφάνεια του. Τύφλα να έχει η υπερηφάνεια μπροστά στην πείνα. Είχε έρθει από την Κέρκυρα και βοηθούσε τους μοναχούς, έτσι τουλάχιστον μας είπε και πρέπει να ήταν αλήθεια γιατί υπήρχαν και άλλοι εκεί. Γλυκό πρόσωπο, ευγενικό, θεϊκό. Όλα μοιάζουν τόσο θεία εκεί μέσα.
Από διάφορα σημεία της σπηλιάς αγναντεύαμε τη θάλασσα. Θαυμάζαμε τους κοκκινωπούς βράχους με τα διάφορα σχήματα και τα πετραδάκια στην ακρογιαλιά. Δεν άντεξα. Πήρα μαζί μου δύο θαυμάσια πετραδάκια για να κρατήσω βαθιά ριζωμένη στο μυαλό μου την εξαίσια εκείνη ομορφιά.
Μετά από λίγη ώρα ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο του γέροντα Μάρκου και σε περίπου μισή ώρα φθάσαμε στις πύλες της μονής, όπου θα διανυκτερεύαμε.
Οι καινούριοι της παρέας ήμασταν εγώ και ο Αντώνης οι άλλοι είχαν επισκεφθεί και άλλες φορές το Άγιο Όρος. Προχώρησαν μπροστά. Ο δρόμος γνωστός. Κατά τη συνήθεια των επισκεπτών στο Άγιο Όρος πρώτα ψάχνεις το Αρχονταρίκι. Εκεί γίνεται η εγγραφή εισόδου των επισκεπτών στη μονή. Ο Σταύρος έγραψε τα ονόματά μας στο βιβλίο επισκεπτών. Όπως πάντα, έτσι κι εδώ τα κάνει όλα, προς ανακούφιση βέβαια όλων μας. Έτσι μπορέσαμε να απολαύσουμε το τσίπουρο και το λουκούμι που σερβίρουν οι γέροντες για το ‘καλωσορίσατε’ στη μονή τους. Όσοι ήθελαν μπορούσαν να πιουν και τον καφέ τους με ησυχία και ηρεμία. Εδώ δεν είναι όπως τα ξέραμε, άγχος, αγωνία και βιασύνη ποιος θα προλάβει. Οι γέροντες και οι άλλοι άνθρωποι εδώ είναι ήρεμοι και υπομονετικοί, περιμένουν τη σειρά τους, περιμένουν αυτό που δικαιούνται, γιατί θα το έχουν.
Πώς αλλάζουν οι άνθρωποι εδώ! Τι να συμβαίνει άραγε; Πώς είναι δυνατόν να αλλάζει η ανθρώπινη συμπεριφορά τόσο εύκολα; Γίνεται μια μετάλλαξη στην ανθρώπινη ψυχή. Το θαύμα γίνεται ήδη από την πρώτη στιγμή. Το θαύμα αυτό περιμένει όλη η ανθρωπότητα για να σωθεί! Να βρει τον πραγματικό της εαυτό και μέσα από την πραγμάτωσή της να φθάσει τον άνθρωπο, το θείο, την αγάπη, την ελευθερία, την αλληλεγγύη, το να νοιάζεσαι για το συνάνθρωπό σου και να φτάνεις στον εαυτό σου μέσα από το εμείς, να γίνεσαι ένα με το όλο!!!
Όλοι οι γέροντες φιλούν με σεβασμό το χέρι του πατέρα Ιωσήφ και ανταλλάσσουν ευχές. «Ευλογείτε!», λέει ο ένας, «Ο Κύριος!», απαντάει ο άλλος. Το καθετί εδώ είναι καινούριο, καινούριοι είμαστε κι εμείς, τα ίδια πρόσωπα με νέα συμπεριφορά και νέους τρόπους. Πράγματι, πόσο διαφέρουμε από τους εαυτούς μας; Πού ήμασταν κρυμμένοι άραγε; Πώς τόσον καιρό δεν μπορούσαμε να ανακαλύψουμε αυτήν την πλευρά του εαυτού μας;
Τακτοποιηθήκαμε. Εκτός από τον πατέρα Ιωσήφ που είχε ξεχωριστό δωμάτιο, οι υπόλοιποι σε ένα μεγάλο δωμάτιο. Στρώσαμε τα κρεβάτια μας, βάλαμε τα ρούχα μας με τη σειρά και ξαπλώσαμε για να ξεκουραστούμε. «Φτάνει η ξεκούραση!», ακούγεται μετά από λίγη ώρα η φωνή του Σταύρου, «πάμε να φάμε σύκα και στη συνέχεια να μαζέψουμε ρίγανη». Σηκωθήκαμε και ακολουθήσαμε τον οδηγό μας. Φάγαμε τα νόστιμα σύκα και μαζέψαμε αρκετή ρίγανη. Η ώρα είχε περάσει, σε λίγο θα σημάνει εσπερινός, πρέπει να βιαστούμε, να κάνουμε γρήγορα, να προλάβουμε. Σε λίγο αρχίζει ο εσπερινός. Ένας γέροντας χτυπάει το σήμαντρο και γυρίζει μέσα στους χώρους του μοναστηριού. Προειδοποιεί ότι σε λίγο θα αρχίσει ο εσπερινός. Μετά από λίγο η ίδια διαδικασία και ξαφνικά βλέπεις από διάφορα σημεία του μοναστηριού να εμφανίζονται δεκάδες ήρεμοι, ανέκφραστοι γέροντες που με σκυμμένα κεφάλια κατευθύνονται προς την εκκλησία. Τους ακολουθούμε κι εμείς, μπαίνουμε μέσα στην εκκλησία. Αφού χαιρετήσαμε της εικόνες, παίρνουμε θέση και περιμένουμε να αρχίσει ο εσπερινός. Ο πατήρ Ιωσήφ μας εξηγεί για την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας που βρίσκεται μέσα στο ναό. Μια πανέμορφη και πανάκριβη εικόνα, χρυσός και πολύτιμα πετράδια την κοσμούν και την κάνουν ακόμη πιο μεγαλοπρεπή και επιβλητική. Επίσης μέσα στην εκκλησία υπήρχαν και οι θαυματουργές εικόνες της Παναγίας της αντιφωνήτριας και του Αγίου Στεφάνου.
Σε λίγο μπαίνει στην εκκλησία και ο ηγούμενος της μονής ο Αγάθωνας, τον ακολουθεί και ο πατήρ Στέφανος, ένας γλυκός και ευγενικός γέροντας, γνωστός του πατέρα Ιωσήφ και του Σταύρου. Μετά τον γνωρίσαμε κι εμείς από κοντά. Πραγματικά άξιζε τον κόπο.
Άρχισε ο εσπερινός, οι ψαλμωδίες γέμιζαν τον χώρο της εκκλησίας. Απαλοί ήχοι σκορπίζονταν μέσα στο χώρο που μαζί με το τρεμουλιαστό φως των καντηλιών και των κεριών δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα που έφθανε στα βάθη της ψυχής σου και άγγιζε απαλά τους κτύπους της καρδιάς σου. Ένας γέροντας ανάλογα με την ευχή και την ψαλμωδία έσβηνε και άναβε συγκεκριμένα καντήλια και κεριά, δημιουργώντας έτσι μια ποικιλότητα που δεν σε κούραζε καθόλου. Σχεδόν σε όλη την διάρκεια του εσπερινού, κατά διαστήματα, όλοι οι γέροντες και κάποιοι λαϊκοί -λαϊκοί είμαστε εμείς- προσκυνούσαν όλες τις εικόνες με τη σειρά. Ο εσπερινός με όλα αυτά που συνέβαιναν δεν ήταν καθόλου κουραστικός, ούτε και για μας ακόμη.
Τελειώνοντας ο εσπερινός, ο ηγούμενος ακολουθούμενος και από τους υπόλοιπους γέροντες ιεραρχικά κατευθύνεται προς την τραπεζαρία. Εκεί υπάρχει ένα τραπέζι στη μέση όπου κάθεται ο ηγούμενος μαζί με τον γέροντα Στέφανο και ακόμη έναν ηλικιωμένο γέροντα. Σ’ αυτό το τραπέζι κάθισε και ο πατήρ Ιωσήφ. Οι υπόλοιποι γέροντες κάθονται με τη σειρά από τη μια πλευρά της τραπεζαρίας και από την άλλη εμείς οι φιλοξενούμενοι. Τα τραπέζια είναι στρωμένα με το φαγητό στα πιάτα και ό,τι άλλο χρειάζεται. Το μενού, το ίδιο για όλους, βραστό με ψιλοκομμένες πατάτες και λαχανικά χωρίς ζουμί, ελιές, μια μεγάλη ντομάτα, φρούτο σταφύλι και κρασί ή νερό. Αφού ευλόγησε ο ηγούμενος χτύπησε το καμπανάκι για να αρχίσουμε να τρώμε και μετά από μερικά λεπτά ξανακτύπησε το καμπανάκι για να μπορούμε να πιούμε νερό ή κρασί. Καθ’ όλη τη διάρκεια του δείπνου ένας από τους γέροντες διάβαζε ένα κείμενο μέχρι που να χτυπήσει ξανά το καμπανάκι που σήμαινε και το τέλος του δείπνου. Δε φεύγει κανείς, περιμένουμε, ανοίγουν οι πόρτες της τραπεζαρίας και ο ηγούμενος μαζί με δύο γέροντες περιμένουν στην έξοδο και ευλογούν στους καλεσμένους τους.
Η ώρα είναι περίπου 7:30. Τώρα αρχίζει η ξενάγηση στους χώρους του μοναστηριού. Πηγαίνουμε μέσα στην εκκλησία όπου φυλάσσονται τα λείψανα των αγίων. Αφού τα τοποθέτησαν επάνω στους ειδικούς πάγκους, άρχισε ο πατήρ Στέφανος να μας μιλάει για την ιστορία του μοναστηριού, για την εκκλησία, για τις εικόνες και για τα λείψανα των αγίων. Στη συνέχεια μας δόθηκε η ευκαιρία να τα δούμε από κοντά και να τα προσκυνήσουμε.
Δεν μπορούσα ούτε καν να το φανταστώ, ότι θα ένοιωθα τέτοιο δέος και τέτοια αγαλλίαση. Το φως της αλήθειας να πέφτει επάνω μου και οι ουρανοί να ανοίγουν διάπλατα τις αγκαλιές τους. Ζούσα στον κόσμο των ατέρμονων αναζητήσεων και προσδοκιών για το σήμερα και το αύριο, χωρίς βέβαια αυτά να έχουν και τόσο σημασία μέσα στο χρόνο, την αιωνιότητα. Προσέγγιζα τα πάντα μέσα από το ένα, την αιωνιότητα μέσα από τη στιγμή και το Θεό μέσα από τον άνθρωπο. Τι πολλά που υπάρχουν από αυτά τα λίγα που χρειαζόμαστε εμείς!!!
Η ώρα είναι περίπου 8:30 μ.μ. καιρός να πάμε στα δωμάτια μας. Ησυχία παντού, κανείς δεν κυκλοφορεί μέσα στο μοναστήρι. Πήγανε όλοι για ύπνο. Τα μεσάνυχτα αρχίζει η ολονυχτία, στη μια η ώρα θα έρθουν οι καλόγεροι να μας ξυπνήσουν.
Ήρθαν, μας ξύπνησαν και έφυγαν άπραγοι. Μόνο ο πατήρ Ιωσήφ πήγε στην ώρα του και μετά από λίγο και ο Σταύρος, που «διψούσε» όπως φάνηκε, από την επιθυμία να ψάλει στο Άγιο Όρος. Τι μεγάλη τιμή για κάποιον από τον έξω κόσμο να μπορεί να συμμετέχει σε μια τελετουργία του Αγίου Όρους!
Στις 4:30 πήγαμε στη εκκλησία μαζί με τον Αντώνη, προσκυνήσαμε και στη συνέχεια βρήκαμε δύο στασίδια ελεύθερα όπου περάσαμε το υπόλοιπο της νύχτας μέχρι τις δέκα το πρωί. Μεγάλη η νύχτα αλλά ευχάριστη, περίεργη, καινούρια. Προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά. Οι μελωδικές ψαλμωδίες, σε απαλό και ήρεμο τόνο μας νανούριζαν, κλείναμε τα μάτια μας, πιο εύκολα από ότι τα μωρά όταν η μάνα τους προσπαθεί, μάταια, πολλές φορές να τα νανουρίσει. Πολύχρωμα κανδήλια ρίχνουν το τρεμουλιαστό φως τους επάνω στις αγιογραφίες, δημιουργώντας έτσι ποικιλόμορφες παραστάσεις. Νέα ακούσματα ψαλμών φθάνουν στα αυτιά μας, σε απαλύνουν, σε ηρεμούν σε φέρνουν κοντά στο Θεό, κοντά στον εαυτό σου. Πόσες φορές δεν κινδυνέψαμε να πέσουμε από το στασίδι! Πόσες φορές δεν ήρθε ο γέροντας με το παράξενο θυμιατήρι με τον ιδιόρρυθμο ήχο να μας ευλογήσει. Περίμενε και επέμενε να μας ξυπνήσει για να μας δώσει την ευλογία του. Πλησιάζει η ώρα, σχεδόν 10 π.μ. Η λειτουργία τελειώνει και ο ηγούμενος με τη γνωστή πια διαδικασία μας οδηγεί στην τραπεζαρία. Σήμερα έχουμε ροφό, το πιο επίσημο φαγητό στο Άγιο Όρος.
Με ευλάβεια ζητώ συγνώμη γιατί μέσα στο παραλήρημα των σκέψεών μου και την ποικιλότητα των νέων παραστάσεων παρασύρθηκα και χάθηκα. Χάθηκα γιατί έζησα την ίδια στιγμή δύο φορές, γύρισα στο παρελθόν. Δεν κάνετε καθόλου λάθος και ούτε εγώ τρελάθηκα. Ναι, όταν στον έξω κόσμο η ημερομηνία ήταν 28 Αυγούστου εδώ στο Άγιο Όρος ήταν 15 Αυγούστου. Γιορτάζαμε για δεύτερη φορά το Δεκαπενταύγουστο. Έτσι εξηγείται και ο ροφός στο γεύμα. Αφού φάγαμε και ήπιαμε το νόστιμο κρασί που μας είχαν σερβίρει, ακολουθήσαμε όλοι τον ηγούμενο που μας οδήγησε στην εκκλησία. Εκεί όλοι μαζί γονατιστοί ψάλαμε τον ύμνο στην Παναγία. Τι ψαλμωδία ήταν αυτή! Σε ανέβαζε στους ουρανούς! Σου έδειχνε το δρόμο! Η Αγιορείτικη ψαλμωδία έχει κάτι το δικό της που την κάνει να ξεχωρίζει. Απλή, απαλή, ήρεμη και μελωδική.
Σε λίγο βρεθήκαμε έξω στο προαύλιο της εκκλησίας. Εκεί συναντήσαμε και γνωρίσαμε από κοντά τον πατέρα Στέφανο. Εκεί συνάντησα και ένα γέροντα 72 ετών από την Κνίδη Γρεβενών. Συζητήσαμε για αρκετή ώρα, βγήκαμε και μια φωτογραφία. Για 50 ολόκληρα χρόνια δεν είχε βγει ποτέ έξω από το Άγιο Όρος. Πριν από μερικές μέρες, μου είπε, ότι είχε επισκεφθεί το χωριό του και μάλιστα νύχτα. Το ρώτησα αν γνώριζε τον φίλο μου τον Άρη που έκανε και ευρωβουλευτής. Δεν κατάλαβε ούτε το «Άρης» ούτε το «ευρωβουλευτής». Με ρώτησε με απορία τι σημαίνουν και του είπα: «Άρης» βγαίνει από το «Αριστείδης», είναι το όνομα του φίλου μου και «ευρωβουλευτής» ήταν μια έννοια εντελώς άγνωστη γι’ αυτόν. Αυτός ήξερε το βουλευτή και ότι πρέπει να ξέρει και γράμματα. Δεν ήξερα αν είχα το δικαίωμα να τον ρωτήσω και άλλα πράγματα και σταμάτησα.
Εξάλλου κοντά μου ήρθε και ο Σταύρος, όχι της παρέας μας, αλλά ένα ιδιόμορφο άτομο που μέσα του νόμιζες ότι κουβαλούσε τους δαίμονες. Τα μάτια του στριφογύριζαν και οι κόρες των ματιών χάνονταν μέσα στα βαθουλώματα του προσώπου του. Με ρώτησε πώς με λένε και από εκεί και πέρα το όνομά μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη του. Άρχισε να λέει, «Τάσο, ξέρεις ρε, εγώ είμαι παντρεμένος με την Τζένη Καρέζη»: κάποιος από δίπλα του λέει πως η Καρέζη πέθανε εδώ και χρόνια. Τότε αλλάζει σύζυγο και λέει ότι είναι παντρεμένος με την Καίτη Γκρέη. Για αρκετή ώρα μιλούσε λέγοντας παράξενα γεγονότα που δεν συνέβησαν ποτέ. Μπορεί όμως ο Σταύρος να έλεγε και αλήθειες.
Επιτέλους ήρθε το αυτοκίνητο για να μας κατεβάσει στην παραλία και από εκεί να πάρουμε το δρόμο με τα πόδια για το πιο κοντινό μοναστήρι το Διοχειάριο. Στο δρόμο μάθαμε ένα ευχάριστο νέο, ο γιος του Αντώνη πέρασε στο πανεπιστήμιο και ένα δυσάρεστο για τον αδερφό του Θανάση.
Πήραμε το παραλιακό μονοπάτι για να επισκεφθούμε τη μονή Διοχειαρίου. Μια θαυμάσια διαδρομή δίπλα στα κύματα και τα πεντακάθαρα νερά της θάλασσας. Τι ομορφιά είναι αυτή Θεέ μου! Υπάρχει ακόμη ελπίδα για ζωή! Υπάρχουμε!
Μετά από 55 λεπτά διαδρομής κάνει την εμφάνισή της λες και από θαύμα μετά τους ψηλούς βράχους η θαυμάσια μονή Διοχειαρίου. Επιβλητική, δίπλα στη θάλασσα, αρχοντική θα έλεγα. Καθίσαμε να ξαποστάσουμε στο πανέμορφο κιόσκι με θέα τη θάλασσα. Αφού μας εξήγησε ο Σταύρος ορισμένα πράγματα για τη μονή του Διοχειαρίου, ξεκινήσαμε για το εσωτερικό του μοναστηριού. Πήγαμε στο αρχονταρίκι όπου πήραμε το καθιερωμένο τσίπουρο με το λουκούμι. Στη συνέχεια ήρθε ένας γέροντας περίπου 25 ετών και μας έκανε ξενάγηση στους χώρους του μοναστηριού. Προσκυνήσαμε τις εικόνες του πανέμορφου ναού και βγήκαμε κάποιες φωτογραφίες στην είσοδο του μοναστηριού, γιατί στον μέσα χώρο απαγορεύονταν οι φωτογραφίες.
Γύρισα στο εσωτερικό του μοναστηριού για να αγοράσω μερικές κάρτες της μονής. Δεν υπήρχε κανείς εκεί και περίμενα ώσπου εμφανίστηκε ένα νεαρός γέροντας. Τον ρώτησα αν είναι κανείς εδώ για να αγοράσω κάρτες κι εκείνος μου απάντησε με χιούμορ, όπως θα απαντούσε ένας λαϊκός: «Τι θέλεις, να σας περιμένουμε με το δίκαννο πότε θα έρθετε εσείς»; Έστειλε όμως κάποιον από τους υπεύθυνους και αγόρασα τις κάρτες που ήθελα.
Στη συνέχεια πήγα στην παραλία και εκεί άνοιξα συζήτηση με έναν γέροντα μόλις 26 ετών. Ετοίμαζε τη βάρκα του για να πάει να ρίξει τα δίχτυα για ψάρεμα. Του είπα πως είμαι από τα Σέρβια Κοζάνης και συγκινήθηκε, αυτός ήταν από την Καστοριά. Από τη συζήτηση κατάλαβα ότι δεν ήταν ακόμη πεπεισμένος γι’ αυτό που έκανε, για το μοναχισμό. Του άρεσε, όπως είπε, να είναι περιπατητής, δηλαδή να πάει από μοναστήρι σε μοναστήρι ώσπου να βρει αυτό που έψαχνε ή να βρει τι είναι αυτό που ψάχνει.
Ο μοναχισμός είναι η μεγαλύτερη θυσία του ανθρώπου για την πίστη του, είναι ο ευτελισμός της σάρκας και η ανόρθωση του πνεύματος. Η σάρκα γίνεται ένα με το πνεύμα, γίνεται πνεύμα και ο άνθρωπός γίνεται ένα με το Θεό, η τέλεια ταύτιση του ανθρώπινου με το θείο. Με ρώτησε τι δουλειά κάνω και του είπα καθηγητής κοινωνιολόγος. Του άρεσε και μου εκμυστηρεύτηκε πως θα ήθελε πολύ να μάθει γράμματα και πως θα του ήταν πολύ χρήσιμα στη μοναχική ζωή του.
Μας είχε πάρει απόγευμα και η διαδρομή της επιστροφής θα ήταν πολύ κοπιαστική. Ευτυχώς ο γέροντας Μάρκος έκανε το θαύμα του. Ήρθε και μας πήρε με το αμάξι του. Ανακούφιση μεγάλη! Τι θα κάναμε άραγε, μια και η νύχτα ήταν πολύ κοντά και ο δρόμος πολύ μακρύς για την επιστροφή στην μονή Κωνσταμονήτου;
Φθάσαμε μετά από μισή ώρα περίπου στον προορισμό μας, αφού πρώτα περάσαμε από τη σκήτη του γέροντα Μάρκου, όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε και μερικά ψώνια. Ο γέροντας Μάρκος αράδιασε μπροστά μας την πραμάτεια του, κομποσκοίνια και έναν μικρό οδηγό για το Άγιο Όρος. Ο Αντώνης κι εγώ αγοράσαμε μερικά για τα παιδιά μας και από έναν οδηγό για να μην είμαστε βαρετοί στο Σταύρο με τις ερωτήσεις μας, αν και για να λέμε την αλήθεια ο Σταύρος μας προλάβαινε και μας εξηγούσε τα πάντα , όπως στα παιδιά στο σχολείο. Καλά ήταν όμως, γιατί πραγματικά διψούσαμε να μάθουμε για το καθετί, να βρούμε τον προσανατολισμό μας.
Πηγαίνοντας για τη μονή, έξω ακριβώς από τη σκήτη του γέροντα Μάρκου, καθότανε επάνω σε κάτι ξύλα ο Χρίστος, ένα ψηλό σοβαρό παιδί με μακριά γένια. Το μυαλό του ήταν φευγάτο πολύ μακριά, στο δικό του κόσμο των άγνωστων περιπλανήσεων και αναζητήσεων του τίποτα ή του όλου, ποιος να ξέρει άραγε; Ο Χρίστος κρατάει βαθιά το μυστικό μόνο για τον εαυτό του.
Το θυμάμαι αυτό το πρόσωπο, στην τραπεζαρία, όταν εμείς τρώγαμε, αυτός καθότανε σιωπηλός και ακίνητος, αγαλμάτινος. Όπως μας είπε ο Σταύρος, δεν έτρωγε ποτέ μαζί με τους άλλους. Τον ρωτούσες: «τι κάνεις Χρίστο, είσαι καλά;» Σε απαντούσε, «όχι, εσύ;» Τον ρώτησε ο Σταύρος αν του αρέσει εδώ. Εκείνος απάντησε, «Καλά είναι, αλλά θα ήθελα να πάω και έξω» και πρόσθετε, «Έξω δεν είναι καλά, εκεί σκοτώνουν, ε;» Το τρίτο παιδί ήταν ο Κώστας ένα υπερκινητικό παιδί που φιλούσε όλη την ώρα τις εικόνες.
Ήρθε η ώρα για τον εσπερινό, το δείπνο και στη συνέχεια για ύπνο: μια καινούργια μέρα αρχίζει αύριο.
Το χθεσινό αύριο είναι το σήμερα του χθες, Τρίτη μέρα της περιοδείας μας στο Άγιο Όρος, το πρωί ξυπνάμε περίπου στις 5 π.μ., πηγαίνουμε στην εκκλησία, παίρνουμε το πρωινό μας φαγητό που για σήμερα ήταν πατάτες με κολοκυθάκια και μελιτζάνες στον φούρνο. Η νηστεία από ότι φαίνεται έχει τελειώσει, σήμερα είχαμε και τυρί άσπρο. Αφού βγήκαμε αναμνηστικές φωτογραφίες και χαιρετήσαμε κάποιους από τους γέροντες που είχαμε γνωρίσει, πήραμε το αυτοκίνητο για την μονή Δοχειαρίου και από εκεί με τα πόδια στη μονή Ξενοφώντος. Στο Δοχειάριο είχαμε την τύχη να συναντήσουμε πάλι τον γέροντα από την Καστοριά. Είχε μαζέψει τα δίχτυα του και μαζί με έναν ακόμη νεαρό γέροντα καθάριζαν τα ψάρια από το δίχτυ, που δεν ήταν και λίγα, «Καλή ψαριά» μας είπε ο γέροντας που στα χείλη του κρεμόταν όλη την ώρα, που μας μιλούσε το χαμόγελο. Του χαμογελάσαμε και εμείς. Πήραμε την ευλογία του και ξεκινήσαμε για τον επόμενο σταθμό μας.
Μισή ώρα χρειάστηκε για να φθάσουμε στην μονή Ξενοφώντος. Ευχάριστη πεζοπορία δίπλα στα πεντακάθαρα νερά της θάλασσας. Μεγάλη η ανηφόρα, ξεχαστήκαμε όμως, μας απορρόφησε η μαγεία του τοπίου και οι διηγήσεις του πατέρα Ιωσήφ για το ιστορικό της επόμενης μονής που θα φτάναμε σε λίγο. Βέβαια δεν έλειψαν και οι εμπειρίες του Σταύρου, που είχε επισκεφθεί τη μονή και παλαιότερα. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι βρήκαμε και το δρόμο από την αρχή. Εκεί στα σταυροδρόμια χαθήκαμε για λίγο. Εκεί στα σταυροδρόμια είναι που χάνει ο άνθρωπος τον προσανατολισμό του. Εκεί πρέπει να πάρει τη μεγάλη απόφαση ποιον δρόμο θα ακολουθήσει. Εκεί είναι που κάνει το μεγάλο λάθος και δεν μπορεί να βρει το δρόμο που τον οδηγεί στην τελειότητα, στον άνθρωπο, στον εαυτό του. Πήγαμε στο λιμάνι και περιμέναμε να έρθει το καράβι που θα μας πήγαινε στη Δάφνη.
Καθόμασταν στην παραλία και θαυμάζαμε τα πεντακάθαρα νερά, φαινόταν ότι η ανθρώπινη αγριότητα δεν είχε βάλει για τα καλά το χέρι της στο Άγιο Όρος. Αγναντεύαμε τη θάλασσα και τα καράβια με τους τουρίστες που περνούσαν αρκετές εκατοντάδες μέτρα μακριά από την παραλία. Το ξέρετε σίγουρα, θα έχετε ακούσει για το άβατο του Άγίου Όρους. Γυναίκες δεν επιτρέπεται να πατήσουν το πόδι τους εκεί.
Περίπου είκοσι λεπτά κράτησε το ταξίδι μας για τη Δάφνη. Στη μικρή αυτή διαδρομή είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε από κοντά, όχι όμως και να το επισκεφθούμε το παραλιακό Ρώσικο Μοναστήρι. Οι γνωστοί τρούλοι των ρώσικων εκκλησιών καμάρωναν επιβλητικά μπροστά μας, ένα θαύμα αρχιτεκτονικής. Σε θάμπωνε το κάλλος και η μεγαλοπρέπεια του. Συμφωνήσαμε. Το είπαμε σχεδόν όλοι αυθόρμητα την επόμενη φορά θα το επισκεφθούμε.
Φθάνοντας στη Δάφνη παίρνουμε το λεωφορείο για τις Καρυές και από εκεί για τη μονή της Μεγίστης Λαύρας. Δύο ώρες ευχάριστης διαδρομής πάνω στα βουνά και τα καταπράσινα δάση.
Πραγματικά μου έρχεται να τρελαθώ, να μεθύσω από την αστείρευτη αυτή πηγή που ολοένα και περισσότερο γεμίζει την καρδιά μου, την ψυχή μου. Στέρεψε το μυαλό μου, δεν μπορώ να βρω άλλες λέξεις θαυμασμού για να περιγράψω αυτό το καλύτερο που κάθε φορά συναντώ μπροστά μου. Αναρωτιέμαι, υπάρχει κάπου εδώ ένα τέλος της αρχής για το καθετί καινούργιο που ξεπροβάλει μπροστά σου. Να γιατί εδώ μέσα δε σκέφτεσαι τον έξω κόσμο. Γιατί σε κάθε βήμα σου, σε κάθε σου ματιά τριγύρω η σκέψη σου αγγίζει το θείο, δε σου αφήνει περιθώρια για άλλες σκέψεις. Δεν υπάρχει ένα μεσοδιάστημα κενού που θα μπορούσε να σε οδηγήσει κάπου αλλού. Σε κάθε προσπάθεια της σκέψης σου να ξεφύγει, υπάρχει κάτι πιο καινούργιο, πιο θαυμάσιο. Δεν προσπαθείς, κρατάς γερά την σκέψη σου, την ψυχή σου στο Άγιο Όρος, στο Περιβόλι της Παναγιάς.

Συνέχεια- Προσκυνημα στο Άγιο Όρος

Φθάσαμε στη μονή της Μεγίστης Λαύρας, μια μονή κρεμασμένη στην κυριολεξία στους απότομους βράχους και βουτηγμένη μέσα στο καταπράσινο δάσος με θέα την θάλασσα. Η τελειότητα του τέλειου, ο συνδυασμός της φυσικής ομορφιάς και της ανθρώπινης δημιουργίας. Ένα πανέμορφο μέρος. Η κάθε προσπάθειά μου για να περιγράψω το κάλος και τη μαγεία αυτού του τοπίου θα ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να προσφέρω στην κατανόηση της πραγματικής έκφρασης της θείας αυτής ομορφιάς. Πήραμε τα πράγματά μας και ο πατέρας Ιωσήφ τον τουριστικό σάκο στην πλάτη του και μπήκαμε μέσα στη μονή. Αφού περάσαμε από το Αρχονταρίκι για το καθιερωμένο τσίπουρο και το λουκούμι, ο Σταύρος πήρε τηλέφωνο τον ηγούμενο της μονής. Γνωστός, ξέρετε, του πατέρα Ιωσήφ και του Σταύρου: βλέπετε έχουμε τα μέσα και σε αυτό το μοναστήρι. Πήραμε το δρόμο για τα δωμάτιά μας. Τακτοποιηθήκαμε και στη συνέχεια πήγαμε στην εκκλησία για να παρακολουθήσουμε τον εσπερινό.
Πανέμορφη εκκλησία! Κι εδώ το τρεμουλιαστό φως των καντηλιών και των κεριών χαϊδεύει απαλά τις εικόνες και τα πρόσωπά μας δημιουργώντας ένα θαυμάσιο κόσμο από τις ανταύγειες πολύχρωμων εκφραστικών ταξιδιωτών στο χώρο της εκκλησίας. Οι νεαροί καλόγεροι διαβάζουν και στη συνέχεια επαναλαμβάνουν ψάλλοντας οι υπόλοιποι. Ψαλμωδία που αγγίζει την καρδιά της ψυχής σου και σε πάει κοντά στο Θεό, στη γη των ανθρώπων.
Τελειώνοντας ο εσπερινός κατευθυνόμαστε προς την τραπεζαρία. Μπροστά ο ηγούμενος, ψηλός, επιβλητικός, χαρούμενος κι ευγενικός σε προσελκύει, είναι ο αντίθετος πόλος του αρνητικού, που σε τραβάει κοντά του. Αργότερα τον επισκεφθήκαμε στο κελί του, περάσαμε θαυμάσια κοντά του. Συζητήσαμε πολλά ενδιαφέροντα θέματα. Θα ήθελα να τον ξανασυναντήσω. Νομίζω πως θα μπορούσα να του ανοίξω την καρδιά μου. Πλούσιος, αστείρευτη πηγή, πολύπλευρη γνώση και η έκφραση του θείου μαζί με το ανθρώπινο.
Έτσι νοιώθεις εδώ μέσα. Τα πάντα είναι θεία. Το Θεό τον αισθάνεσαι πάντα πολύ κοντά σου, τον βλέπεις δίπλα σου, τον αγγίζει η σκέψη σου, η καρδιά σου, ο άνθρωπος που ανακαλύπτεις μέσα σου.
Μπήκαμε μέσα στην τραπεζαρία. Δεν ελέγχω πια τον εαυτό μου, αν βέβαια υπάρχω και αισθάνομαι την πραγματικότητα ή ζω στη χώρα των θαυμάτων, όπου η περιγραφή του πραγματικού μπορεί να είναι η φαντασίωση του καθενός μας. Δεν αισθάνομαι το χώρο γύρω μου, έχω χαθεί, δεν ξέρω αν μπορώ να κρατηθώ στα πόδια μου, η υπερβολή εδώ γίνεται πραγματικότητα Πεντακάθαρη, μεγαλοπρεπής αίθουσα με μαρμάρινα τραπέζια. Επάνω στα τραπέζια υπάρχουν άφθονα εδέσματα και όπως πάντα το θαυμάσιο Αγιορείτικο κρασί. Απέναντι μας και λίγο πιο πάνω υπάρχει το τραπέζι όπου κάθεται ο ηγούμενος με τον πατέρα Ιωσήφ και γύρω γύρω οι άλλοι γέροντες. Η οροφή και τα τείχη της αίθουσας είναι γεμάτα με παλιές αγιογραφίες. Βρισκόμαστε σε ένα μουσείο. Σήμερα φάγαμε μέσα σε ένα μουσείο. Την ώρα που απολαμβάναμε τα απλά αλλά νόστιμα εδέσματα, ένας γέροντας διάβαζε με καθαρή και μελωδική φωνή κάποια πράγματα που μου άρεσαν πάρα πολύ. Μιλούσε για τη μονή και για τη φιλοξενία. Τα εξηγούσε τόσο ωραία που σου έφερνε όλο και ποιο κοντά στην πίστη σου για το Θεό και τον άνθρωπο, τη δημιουργία και την τελειότητα.
Προσπάθησα να εξηγήσω και να καταλάβω τα περίφημα λόγια του γέροντα που άγγιζαν την ψυχή σου και σου έφερναν μια γλυκιά αναστάτωση στον ανθρώπινό σου κόσμο. Τον ασυμβίβαστο κόσμο της απλής καθημερινότητας με την αποδοχή του συγκεκριμένου τρόπου ζωής και αφιέρωσή της στον εαυτό σου κοντά στο Θεό. Γιατί άραγε ορισμένοι άνθρωποι διαλέγουν αυτόν τον τρόπο για να πλησιάσουν το Θεό, όταν ο Θεός είναι παντού; Εύκολο ίσως να βρεις μια απάντηση, δύσκολο όμως να το καταλάβεις και ακόμη πιο δύσκολο να το νιώσεις. Για να το καταλάβεις και να το νιώσεις χρειάζεται ίσως να το ζήσεις. Οι απορίες αυτές βέβαια είναι για μας του έξω κόσμου και όχι γι’ αυτούς που το ζουν. Αυτοί που το ζουν, το αγαπούν, το ζουν στην ολότητά του. Είναι ένα και το αυτό.
Στη συνέχεια ακολουθεί η γνωστή ξενάγηση στους χώρους της μονής. Βέβαια εγώ ήδη είχα κάνει μαζί με τον Αντώνη μια περιήγηση γύρω από τη μονή. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε και αλλιώς, είναι τόσο όμορφα εδώ! Είναι ο επίγειος παράδεισος! Είναι η αλήθεια της ζωής! Είναι η ζωή η ίδια που σου χαμογελάει και σου λέει: «Μην κάνεις περίεργες σκέψεις γιατί ο Θεός είναι κοντά σου. Η ζωή σε καλεί εκεί κοντά στην οικογένειά σου, κοντά στους φίλους σου, γιατί ο Θεός είναι παντού».
Μπήκαμε στην εκκλησία. Προσκυνήσαμε τον τάφο του Αγίου Αθανασίου, και τις θαυματουργές εικόνες της Παναγίας της Οικονόμησας και της Κουκουζέλισσας. Στη συνέχεια ακούσαμε το ιστορικό της μονής. Ένας γέροντας μας περιέγραψε τα πάντα. Θυμάμαι ότι μας συμβούλεψε, όταν θα πηγαίναμε να χαιρετίσουμε τα λείψανα των αγίων, να τα φιλήσουμε και όχι αυτό που ως συνήθως κάνουμε οι περισσότεροι, το τυπικό σκύψιμο του κεφαλιού με την προσποίηση ότι τα φιλάμε. Άκουσα την συμβουλή του. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένοιωθα τόσο διαφορετικά εκεί μέσα, αν βρισκόμουν βέβαια εκεί. Γιατί το κάθε τι εκεί σε πήγαινε αιώνες πιο πίσω σε άλλες εποχές, σε άλλα πολύ μακρινά μέρη. Ένιωθα ότι ήμουν παρών στην βάφτιση του Χριστού από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. Ήμουν εκεί μαζί με την Παναγία όταν σταύρωναν το Χριστό. Ήμουν εκεί στην Πόλη μαζί με τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Νικηφόρο Φωκά. Ναι, όλα αυτά βρίσκονταν μέσα στην εκκλησία και σε βοηθούσαν να κάνεις αυτό το μακρινό ταξίδι της ψυχικής ανάτασης.
Ο Αντώνης προσκύνησε τα λείψανα και το κομμάτι από τον Τίμιο Σταυρό και έφυγε έξω. (Λένε ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα κομμάτια που σώζονται μέχρι σήμερα). Εγώ είχα ακούσει για τον σταυρό που είχε υψώσει ο Μέγας Κωνσταντίνος αλλά δεν τον έβλεπα πουθενά. Ρώτησα και μου τον έδειξαν. Ένιωσα μια αναστάτωση μέσα μου. Βρέθηκα μαζί με τον Μέγα Κωνσταντίνο στην Πόλη. Όλα τα ιστορικά γεγονότα του βυζαντίου πέρασαν από μπροστά μου. Τότε γεννήθηκε και η ιδέα να επισκεφθώ σύντομα την Πόλη. Μέσα στο παραλήρημα των σκέψεών μου δεν ξέχασα τον Αντώνη. Έτρεξα έξω και του είπα να γυρίσει για να δει και αυτός από κοντά το σταυρό. Του άρεσε πάρα πολύ. Το έδειξε όταν γύρισε πίσω. Ήταν πολύ ενθουσιασμένος. Τι μεγάλη συγκίνηση για έναν άνθρωπο να βλέπει αυτά τα ανεκτίμητα κειμήλια. Να φιλά τον Τίμιο Σταυρό, εκεί που ακούμπησε το σώμα του Χριστού εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.
Την επόμενη μέρα πήραμε το λεωφορείο για τις Καρυές. Στο δρόμο κάναμε μία μικρή στάση για να προσκυνήσουμε το Αγίασμα του Αγίου Αθανασίου, του πρώτου ασκητή στο Άγιο Όρος. Συναντήσαμε επίσης και τη μονή Ιβήρων, δεν σταματήσαμε όμως. Στις Καρυές είχαμε αρκετή ώρα για να κάνουμε μερικά ψώνια και να προσκυνήσουμε τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί». Ο χρόνος μας έφτασε για να επισκεφθούμε το ρωσικό μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα με τις πολλές και τεράστιες σε μέγεθος καμπάνες.
Αυτές τις ημέρες είδαμε πολλά, ακούσαμε πάρα πολλά και μάθαμε πράγματα που δεν θα είχαμε την πολυτέλεια να τα μάθουμε αν δεν είχαμε κοντά μας τον πατέρα Ιωσήφ και το Σταύρο.
Όπως κάθε τι ωραίο όμως έτσι και αυτή η περιήγηση είχε το τέλος της. Τα ίχνη της έμειναν βαθιά χαραγμένα στη σκέψη μας, στις καρδιές μας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, θα ξαναρθούμε σύντομα.
Η τελευταία ημέρα είναι ημέρα επιστροφής στον έξω κόσμο. Δεν είναι όμως ημέρα λύπης και αποχωρισμού. Έχεις τόση ευτυχία μέσα σου που σε κάνει να νιώθεις ότι γεύεσαι το ξεχείλισμα της μεταλαβιάς από το άγιο δισκοπότηρο. Δεν αποχωρίζεσαι, δεν αποχαιρετάς, το καθετί εδώ το νοιώθεις μέσα σου, είσαι ένα με αυτό, το κουβαλάς μαζί σου, για πάντα μαζί σου. Έχεις γίνει ένα με το όλο, το Άγιο Όρος, το Περιβόλι της Παναγιάς.

Αριστοτέλης

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΣΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΕΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΖΗΣΟΥΝ ΑΙΩΝΕΣ΄ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΤΟΣΟ ΣΠΑΤΑΛΟΙ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Η γενοκτονία των ποντίων

Η γενοκτονία των ποντίων

19η Μαΐου ημέρα μνήμης

Επιτέλους, πρέπει και η Τουρκία να αναγνωρίσει τα λάθη της, αν θέλει να έχει Ευρωπαϊκή προοπτική.

"Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο" »

Ευχαριστώ τον φίλο μου Μιχάλη που μου έστειλε αυτήν την πανέμορφη φωτογραφία της Τραπεζούντας.

Ωριμάσαμε, θα βελτιώσουμε τον κόσμο

Αυτό ας έχουμε στο μυαλό μας όσοι θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι και αγαπάμε αυτόν τον κόσμο. Η καθημερινότητα μας οι εμπειρίες μας πρέπει να μας βελτιώνουν και να μας ολοκληρώνουν ως ανθρώπινα όντα αυτού του πλανήτη. Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτε παραπάνω ή παρακάτω από αυτά που βιώνουμε καθημερινά.

Το μήνυμα της 1ης του Μάη

«Η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας».
Πρέπει να αγωνιζόμαστε, να διεκδικούμε και να απαιτούμε, αν θέλουμε να πετύχουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια και σεβασμό στον άνθρωπο.
Δεν πρέπει να μένουμε αδρανείς και απαθείς σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Δεν πρέπει να γυρίζουμε τις πλάτες στα προβλήματα. Πρέπει να τα κοιτάμε κατάματα και να τα αντιμετωπίζουμε.
Γιατί για κάθε πρόβλημα υπάρχει λύση.
Κάθε πρόβλημα εμπεριέχει τα στοιχεία που μας οδηγούν στην λύση του προβλήματος.
Η ίδια η κρίση λοιπόν πρέπει να εμπεριέχει και τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να μας οδηγήσουν στο ξεπέρασμα της κρίσης. Αρκεί εμείς να τα εντοπίσουμε και να τα χρησιμοποιήσουμε κατάλληλα.

Αριστοτέλης

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ
Η ΦΥΣΗ, Η ΜΑΘΗΣΗ ΚΑΙ Η ΑΣΚΗΣΗ.

Georg Lichtenberg,1742-1799, Γερμανός γνωμικογράφος

Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα πράγματα θα διορθωθούν αν αλλάξουν. Είμαι σίγουρος όμως ότι για να διορθωθούν, πρέπει να αλλάξουν.

Αν αγαπάς - Αν σε αγαπάει, μη στεναχωριέσαι.

Αν αγαπάς κάποιον πραγματικά και αυτός θέλει να φύγει, να τον αφήσεις να φύγει!
Αν σε αγαπάει πραγματικά θα γυρίσει πίσω και θα είναι δικός σου!
Αν δεν γυρίσει, μη στεναχωριέσαι, γιατί δεν τον είχες ποτέ!

Καλές γιορτές

Σας εύχομαι όλους Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση
Κάθε επιθυμία σας να εκπληρωθεί.
Και μiα ευχή «όλoι οι άνθρωποι να σκέφτονται και να ενεργούν συλλογικά» αν θέλουμε να πάμε μπροστά.

Τόμας Τζέφερσον, πρόεδρος της Αμερικής (1802)

Ο πρόεδρος της Αμερικής Τόμας Τζέφερσον μίλησε για τις ιδιωτικές τράπεζες πριν από 200 περίπου χρόνια και επαληθεύθηκε σήμερα με πραγματικά γεγονότα και με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο . Συμμάχησαν όλοι οι τραπεζίτες σήμερα για να αποδείξουν ότι ο πρόεδρος της Αμερικής είχε πραγματικά δίκιο. Όλοι αυτοί οι εκφραστές του καπιταλιστικού συστήματος έχουν αποδείξει ότι το σύστημα απέτυχε. Και ότι για να μπορέσουν να συνεχίσουν πρέπει να έρθει το κράτος με διάφορες παρεμβάσεις για να τους βγάλει από τα αδιέξοδα που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι.

Ο πρόεδρος της Αμερικής Τόμας Τζέφερσον είχε πει:
« Φρονώ πως τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι περισσότερο επικίνδυνα για τις ελευθερίες μας κι από στρατούς. Εάν ο λαός μας επιτρέψει ποτέ ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν το ζήτημα των χρημάτων του, αυτές μέσω του πληθωρισμού και ακολούθως μέσω του αποπληθωρισμού, θα στερήσουν τους ανθρώπους από κάθε περιουσιακό στοιχείο, μέχρι τα παιδιά τους να ξυπνήσουν άστεγα στην ήπειρο την οποία οι πρόγονοί τους κατέκτησαν».

Καλά τα είπε ο πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον.
Τι κάνουμε όμως εμείς σήμερα;
Δεν βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας;
Γιατί δεν καταδικάζουμε όλους αυτούς;
Γιατί δεν απαιτούμε να δώσουν πίσω όλα αυτά που καταχράστηκαν όλα αυτά τα χρόνια;

Επιμένω και το ξαναλέω. Για να βγούμε από την κρίση πρέπει:
• Όλα τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να γίνουν κρατικά.
• Να γίνει αναδιανομή του πλούτου.
• Να σταματήσει η ανεξέλεγκτη παραγωγή αυτοκινήτων και να δοθεί έμφαση στα μαζικά μέσα μεταφοράς.
• Για να καταπολεμήσουμε την ανεργία πρέπει να γίνουν δημόσια έργα. Είναι μια μέθοδος που την εφάρμοσαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Ως έλληνες ας διδαχθούμε κι εμείς οι ίδιοι κάτι από την ιστορία μας!

ΖΙΓΚΜΟΥΝΤ ΜΠΑΟΥΜΑΝ

(Κοινωνιολόγος, στοχαστής, με λόγο σύνθετο και γοητευτικά ποιητικό.)

Η παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση δεν είναι μια έκβαση της αποτυχίας των τραπεζών. Αντίθετα, είναι πλήρως αναμενόμενο αποτέλεσμα μιας σημαντικής επιτυχίας τους. Δημιούργησαν μια τεράστια πλειοψηφία χρεωμένων ανθρώπων.
Η αντίδραση στην κρίση είναι μια συντονισμένη προσπάθεια ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών δίνοντας τη δυνατότητας στους καταναλωτές να δανείζονται ξανά.

«Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΦΙΔΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΟΥ»
Ο καπιταλισμός είναι ουσιαστικά ένα παρασιτικό σύστημα. Όπως όλα τα παράσιτα, μπορεί να ευδοκιμεί για κάποιο διάστημα, όσο βρίσκει ένα ανεκμετάλλευτο οργανισμό με τον οποίο μπορεί να τραφεί, αλλά δεν μπορεί να το κάνει αυτό δίχως να βλάψει τον οικοδεσπότη του και αργά η γρήγορα να καταστρέψει με αυτόν τον τρόπο τις συνθήκες της ευημερίας του ή ακόμη και τις επιβίωσης του.

ΜΜΕ boys

Έχουμε συνηθίσει εδώ και χρόνια να ακούμε ότι γίνονται μεγάλες σπατάλες στο δημόσιο. Δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα δε γίνονται σπατάλες;
Σήμερα παρακολούθησα με ενδιαφέρον τις δηλώσεις του πρωθυπουργού μέσω δορυφόρου από τις Βρυξέλες (αυτό είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα). Ο πρωθυπουργός έδωσε συνέντευξη τύπου σε μία αίθουσα όπου υπήρχαν περίπου 40 δημοσιογράφοι. Δηλαδή πήγαν από την Ελλάδα τόσα άτομα για να μεταδώσουν μια συνέντευξη που θα μπορούσε να μεταδοθεί μόνο από ένα κανάλι. Αναρωτιέμαι ήταν τόσο αναγκαίο και ωφέλιμο σε αυτήν την συνέντευξη να παραβρίσκονται τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι; Όταν μάλιστα περνάμε και μια περίοδο μιας τόσο μεγάλης οικονομικής κρίσης; Ποιος μπορεί να μου πει πόσα ήταν τα έξοδα μισθών, μετάβασης και διαμονής όλων αυτών των ανθρώπων στις Βρυξέλες; Θα μου πείτε και τι σε νοιάζει εσένα; Εσύ τα πλήρωσες; Ναι, εγώ τα πλήρωσα μαζί με τους χιλιάδες έλληνες πολίτες που πληρώνουν φόρους στην Ελλάδα.
Θα μου πείτε ότι τα έξοδα τα πληρώνουν οι εφημερίδες τους και οι τηλεοράσεις τους. Μπορείτε να μου πείτε, που τα βρίσκουν αυτοί τόσα χρήματα; Θα σας το πω εγώ.
• Από τις επιχορηγήσεις που παίρνουν με διάφορους τρόπους από το κράτος.
• Από τις διαφημίσεις. Εμείς τους πληρώνουμε τις παραπλανητικές διαφημίσεις για να μας πουλήσουν τα προϊόντα οι διάφορες επιχειρήσεις.
Όπως καταλαβαίνετε, εμείς τους καλοπληρώνουμε για να παίζουν τα παιχνίδια τους εις βάρος μας.
Να κοπούν όλες οι κρατικές επιχορηγήσεις προς τα ΜΜΕ boys τώρα.
Η ασυδοσία αυτή στο όνομα του πλουραλισμού και της ελευθερίας της έκφρασης και της ελευθερίας του τύπου πρέπει να πάρει τέλος. Δεν μπορούν κάποιοι δημοσιογράφοι (πολλοί από αυτούς παπαγαλάκια) και τα κανάλια τους να κερδίζουν εκατομμύρια ευρώ εις βάρος του ελληνικού λαού. Δεν μπορούν να μας κοροϊδεύουν, να μη σέβονται τίποτε και να προσβάλλουν καθημερινά την ανθρώπινη νοημοσύνη. Πρέπει να μπουν νέοι κανόνες δεοντολογίας προσαρμοσμένοι στα σημερινά δεδομένα. Πού είναι το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο; Αυτοί οι κύριοι δε βλέπουν που οδηγούμαστε; Πρέπει να καταστραφούμε εντελώς για να ξυπνήσουν από το βαθύ λήθαργο που έχουν πέσει;
Ο τύπος και η τηλεόραση υπάρχουν για να:
• Ενημερώνουν
• Ψυχαγωγούν
• Εκπαιδεύουν
Όλους τους πολίτες της γης και όχι για να τους χειραγωγούν.
Ο τύπος και η τηλεόραση υπάρχουν για τον άνθρωπο και μόνο γι’ αυτόν.
Σίγουρα θα ακούσατε από τα ίδια τα ΜΜΕ boys για τους υπέρογκους μισθούς που παίρνουν αρκετοί από αυτούς. Που είναι η εφορία; Μόνο οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και μερικοί ευσυνείδητοι μικροεπιχειρηματίες θα πληρώνουν; Πότε θα έρθει και η σειρά των μεγαλοκαρχαριών να πληρώσουν;

Σήμερα έχει φθάσει το πλήρωμα του χρόνου. Να εξεγερθεί ο λαός και να απαιτήσει μια δίκαιη αναδιανομή του πλούτου. Γιατί πλούτος υπάρχει στη γη για να ζήσουν πολύ περισσότεροι άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η γη από μόνη της είναι αυτάρκης.

Η μόνη πραγματική πρόταση για να περάσουμε την κρίση ως κοινωνία είναι
Η ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ
Όλες ΟΙ άλλες προτάσεις είναι πρόστυχα παιχνίδια στις πλάτες του λαού.

«Αλίμονο αν δεν υπήρχαν οι βάρβαροι»

Δώστε πίσω αυτά που κλέψατε όλα αυτά τα χρόνια από το λαό.
Συγνώμη, δώστε πίσω αυτά που άδικα πήρατε από το λαό.
Δώστε επιτέλους πίσω ένα μέρος από τα υπερκέρδη των τελευταίων ετών.
Και αυτό όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί δεν θα υπάρχουν άλλοι πια για να τους κλέψετε στο μέλλον.

Προτάσεις για την παιδεία

Συνεχίζοντας τις προτάσεις για τη παιδεία θα ήθελα να αναφερθώ στο πρώτο στάδιο της ζωής του παιδιού έξω από το σπίτι, τον παιδικό σταθμό. Σήμερα από όσα ξέρουμε και βλέπουμε δε δίνεται μεγάλη σημασία στον τόσο σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίξει ο παιδικός σταθμός για την συνέχεια της σχολικής και κοινωνικής ζωής του παιδιού. Πιστεύω ότι μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να ενταχθεί και ο παιδικός σταθμός μαζί με το νηπιαγωγείο και το δημοτικό.

Παιδικός σταθμός
Ο παιδικός σταθμός πρέπει να είναι ανοιχτός και υποχρεωτικός για όλα τα παιδιά. Είναι σημαντικό για όλα τα παιδιά να μπορούν να μεγαλώσουν παίζοντας και μαθαίνοντας μαζί με άλλα παιδιά. Στον παιδικό σταθμό τα παιδιά μαθαίνουν τα πρώτα πράγματα, που είναι πολύ σημαντικά για την ζωή τους στο μέλλον. Και για να μάθουν σωστά πράγματα πρέπει να έχουν και σωστή φροντίδα.
• Να υπάρχουν καλοί παιδικοί σταθμοί που να μπορούν να εξασφαλίζουν σε όλα τα παιδιά μάθηση, παιχνίδι, και ασφάλεια.
• Να έχουν τα παιδιά καλή διατροφή και να αποκτήσουν καλές διατροφικές συνήθειες. Εδώ χρειάζεται τα παιδιά να μάθουν να μαθαίνουν και να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους.

Εδώ σήμερα έχουμε μπροστά μας τους πολίτες του αύριο, τους αυριανούς επιχειρηματίες, δασκάλους, ηλεκτρολόγους, γιατρούς, τεχνίτες …
Γι’ αυτό πρέπει να επενδύσουμε στους παιδικούς σταθμούς. Επενδύοντας στους παιδικούς σταθμούς επενδύομαι στο μέλλον των παιδιών μας και στο μέλλον των επόμενων γενιών.

Γι’ αυτό προτείνω:
• Να κατασκευαστούν σύγχρονοι παιδικοί σταθμοί.
• Να προσληφθούν περισσότεροι νηπιαγωγοί και άλλες ειδικότητες (πχ. Γυμναστές, μουσικοί, καλλιτέχνες κ.α.) στους παιδικούς σταθμούς.
• Να γίνουν τμήματα μικρά, το ανώτερο δέκα παιδιά.
• Να εξοπλισθούν οι παιδικοί σταθμοί με τα απαραίτητα μέσα για να μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά πολλαπλές δραστηριότητες και μόρφωση.

Επειδή η κοινωνικοποίηση του ατόμου αρχίζει από την πρώτη στιγμή της γέννησης του και συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, πιστεύω και επιμένω ότι η προσπάθεια σχεδιασμού του νέου εκπαιδευτικού συστήματος πρέπει να περιλαμβάνει με σοβαρότητα και την προσχολική ζωή του παιδιού.
Επίσης θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από την θεωρία του Ελβετού ερευνητή Ζαν Πιαζέ (1896-1980), ο οποίος μελέτησε για πολλά χρόνια τη συμπεριφορά και την ανάπτυξη των παιδιών. Τα περισσότερα έργα του έχουν ως αντικείμενο την κατασκευή της νοημοσύνης, δηλαδή τους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά μαθαίνουν και σκέφτονται τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους. Στις θεωρίες του Πιαζέ στηρίχθηκε το εκπαιδευτικό σύστημα σε πολλές χώρες της Ευρώπης.

Σύμφωνα με τον Πιαζέ η ανάπτυξη της νοημοσύνης του ανθρώπου ακολουθεί ορισμένα ευδιάκριτα στάδια.
1. Αισθησιοκινητικό στάδιο (μέχρι την ηλικία των 2 ετών)
Το παιδί δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον εαυτό του από τα πράγματα και τα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους. Μέσω αισθησιοκινητικών δραστηριοτήτων αφομοιώνει σταδιακά τα δεδομένα του περιβάλλοντός του και αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέρος ενός κόσμου με συγκεκριμένες ιδιότητες.
2. Προσυλλογιστικό στάδιο (2-7 ετών)
Στο στάδιο αυτό το παιδί είναι ικανό να αναπαριστά εικόνες και αντικείμενα με τον χειρισμό γλωσσικών συμβόλων και συμβολικών ενεργειών.
3. Στάδιο συγκεκριμένων συλλογισμών (7-11 ετών)
Το παιδί είναι ικανό να προβαίνει σε συλλογισμούς με την βοήθεια εννοιών και να διακρίνει τους εσφαλμένους συλλογισμούς.
4. Στάδιο αφαιρετικής σκέψης (μετά την ηλικία των 11 ετών
Το παιδί τώρα είναι ικανό να κατανοεί αφηρημένες έννοιες και να επεξεργάζεται τρόπους επίλυσης προβλημάτων.

Σωκράτης (Αθήνα 470 - 399 π.χ.)

Βάση της φιλοσοφίας του αποτελεί η θεώρηση της αρετής ως διδακτής.
«Ουδείς εκών κακός» έλεγε, δηλ. κανείς δε μπορεί να είναι από τη φύση του κακός.

Οι κακοί άνθρωποι οφείλουν την αρνητική συμπεριφορά τους στην άγνοια του καλού.

Έργο ιερό λοιπόν του Σωκράτη ήταν να μάθει στους νέους το «καλό» μέσω της μαιευτικής μεθόδου, κατά τη διάρκεια της οποίας υποκρινόταν πως ούτε ο ίδιος γνώριζε τίποτε και ξεκινούσαν και οι δυο από το μηδέν (Σωκρατική ειρωνεία).

Μόνο έτσι, με αγνό και δεκτικό νου θα μπορούσαν να προσεγγίσουν απερίσπαστοι την αλήθεια.

Αποτελεί υπόδειγμα τόλμης και ανωτερότητας απέναντι στις αναχρονιστικές αντιλήψεις της εποχής του.

Έθεσε την αξία της αλήθειας και της αξιοπρέπειας πάνω από την ίδια του τη ζωή.

Όταν δεν μπορούν να δώσουν λύση στα απλά προβλήματα πώς θα δώσουν λύσεις στα πιο σύνθετα;

Σε παλαιότερη ανάρτηση είχα κάνει μερικές γενικές προτάσεις για την παιδεία. Εκεί μεταξύ των άλλων είχα αναφέρει ότι προτάσεις μπορεί να υπάρχουν πολλές εκείνο που δεν υπάρχει είναι σχέδιο και μεθοδολογία υλοποίησής του.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί τάχα δεν μπορούν να βρουν μια λύση και να την στηρίξουν όλοι μαζί; Δεν ξέρουν; Δεν μπορούν; ή μήπως δε θέλουν;

Θα αναφέρω ένα πολύ απλό παράδειγμα από την προσωπική μου εμπειρία στο σχολείο. Εσείς μπορείτε να κρίνετε και να βγάλετε τα συμπεράσματα σας.
Στις πανελλαδικές εξετάσεις, όπως όλοι μας ξέρουμε, οι μαθητές δίνουν εξετάσεις σε πέντε μαθήματα και ένα έκτο μάθημα επιλογής. Στα παιδιά δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουν για τις πανελλαδικές εξετάσεις και ένα από τα παρακάτω μαθήματα γενικής παιδείας (Αρχαία, Βιολογία, Μαθηματικά και Ιστορία). Τα μαθήματα των κατευθύνσεων γίνονται σε τμήματα όπου συμμετέχουν μόνο μαθητές που έχουν επιλέξει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Η παρατήρηση μου έχει σχέση με τα μαθήματα επιλογής. Ένα από τα παραπάνω μαθήματα καλούνται να το επιλέξουν οι μαθητές για να το δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις στο τέλος της χρονιάς. Όλο το χρόνο διδάσκονται αυτά τα μαθήματα όλα μαζί τα παιδιά στο ίδιο τμήμα, ανεξάρτητα από το ποιο μάθημα έχουν επιλέξει για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Αυτό έχει ως συνέπεια στο ίδιο τμήμα να υπάρχουν μαθητές που έχουν επιλέξει κάποιο από τα παραπάνω μαθήματα για τις πανελλαδικές εξετάσεις με μαθητές που δεν το έχουν επιλέξει. Το αποτέλεσμα τότε είναι τραγικό.
Πρώτον γιατί οι μαθητές που δεν θα δώσουν το μάθημα σε πανελλαδικές εξετάσεις είναι αδιάφοροι. Δεύτερον και οι καθηγητές δεν μπορούν να διδάξουν το μάθημα όπως θα ήθελαν και θα έπρεπε λόγω τις αδιαφορίας των περισσοτέρων εκ των μαθητών του τμήματος . Μέσα στο τμήμα υπάρχουν μαθητές όλων των κατευθύνσεων που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τις συνθήκες διδασκαλίας μέσα στην τάξη. Για παράδειγμα, ένας μαθητής έχει επιλέξει να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις στα μαθηματικά και κάνει αυτό το μάθημα μαζί με άτομα που δεν θα το δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις και μάλιστα με μαθητές της θεωρητικής κατεύθυνσης. Το αποτέλεσμα όπως είπα και προηγουμένως θα είναι καταστροφικό για τον μαθητή που έχει επιλέξει το μάθημα των μαθηματικών. Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα αδυναμίας του συστήματος που εφαρμόζεται όμως για πολλά χρόνια στα σχολεία. Αναρωτιέμαι, κανείς από τους σοφούς που είναι στις επιτροπές δεν μπόρεσε να εντοπίσει αυτό το πρόβλημα και να το διορθώσει; Επειδή δεν πιστεύω ότι δεν ξέρουν ή ότι δεν μπορούν, μάλλον οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι δε θέλουν να βρουν κάποια λύση.
Μια και αυτοί είναι μέρος του συστήματος σίγουρα θα θέλουν να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση αστάθειας και αδράνειας για να συντηρούν την άρχουσα τάξη στην εξουσία. Το τι θα γίνει με τα παιδιά μας, από ό, τι φαίνεται, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου.

Όταν δεν μπορούν να δώσουν λύσεις σε αυτό το απλό παράδειγμα που έχω αναφέρει, πέστε μου, πως αυτοί θα δώσουν λύσεις για το σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος;

Το ακούσαμε και αυτό από τους ειδικούς της κρίσης

Αυτούς που λένε τα παχιά τα λόγια κάνοντας οικονομικές αναλύσεις και διάφορες προτάσεις εξόδου από την κρίση. Μόνο που οι προτάσεις τους δεν αγγίζουν ποτέ αυτούς. Δεν μας είπαν ποτέ τους πως πρέπει και αυτοί να συνεισφέρουν κάτι από την τσέπη τους.

Ζητάνε από τον απλό τον κόσμο να συνεισφέρει από το υστέρημά του. Γιατί όμως αυτοί δεν θέλουν να συνεισφέρουν από το περίσσευμα τους;

Ακούσαμε λοιπόν, ότι η πρόταση για κρατικοποιήσεις τραπεζών στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ευδόκιμη (Εθνικής, Αγροτικής και Ταμιευτηρίου). Σύμφωνα με τη γνώμη του ειδικού αναλυτή δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό επειδή στην Ελλάδα δεν μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη στο κράτος. Και ρωτώ εγώ αυτόν τον κύριο. Δεν ντρέπεται καθόλου; Εντάξει, εάν δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο κράτος, δηλαδή σε εμάς τους ίδιους , ας μας πει έναν λόγο για τον οποίο πρέπει εμείς να εμπιστευθούμε τους ιδιώτες που απέτυχαν παταγωδώς. Δείξανε τόσο καλή διαγωγή όλα αυτά τα χρόνια όταν (νόμιμα) κλέβανε τα λεφτά του κόσμου και πρέπει να τους εμπιστευτούμε ξανά!!! Βρήκαν ξέφραγο αμπέλι, το τρύγησαν και στο τέλος το λεηλάτησαν!

Η πρόταση μου είναι απλή και εφαρμόσιμη.
Όλοι αυτοί - οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι δημοσιογράφοι, οι τραπεζίτες, οι αεριτζήδες κ.ά. - που τόσο χρόνια κατακλέβανε τον κόσμο, να επιστρέψουν ένα μικρό μέρος πίσω και αν δεν θέλουν να τους τα πάρουμε. Βέβαια δεν εννοώ δια της βίας. Εξάλλου σε δημοκρατική χώρα ζούμε. Απλά, οι αντιπρόσωποί μας στο κοινοβούλιο να ψηφίσουν ένα νόμο και από εκεί και πέρα να γίνουν όλα νομότυπα.
Τη δημοκρατία και τη νομιμότητα επικαλούνταν τόσο χρόνια και ρήμαζαν τον κόσμο. Παλαιότερα η ολιγαρχία επέβαλε φόρους στους πολίτες της και αν δεν είχαν τους άρπαζαν το βιός τους. Η σημερινή «δημοκρατική ολιγαρχία» κάνει το ίδιο, επιβάλλει άδικους φόρους στους εργαζόμενους, όταν οι πλουτοκρατία έχει μόνο απαλλαγές. Και επειδή δεν τους φτάνουν αυτά, βρίσκουν διάφορους τρόπους για να ξεζουμίσουν το λαό. Τη μια φορά με το χρηματιστήριο, την άλλη φορά με το Ευρώ και τώρα με τον ψυχολογικό εκβιασμό της δήθεν κρίσης. Κατά καιρούς δημιουργούν κρίσεις. Όλα αυτά είναι δικά τους κατασκευάσματα που έχουν σαν μοναδικό σκοπό να τους επιφέρουν πλούτο και να επαληθευτούν οι γραφές:

«Οι πλούσιοι να γίνουν πλουσιότεροι
και οι φτωχοί φτωχότεροι.»

Η Ηθική θεωρία του Αριστοτέλη (384 - 322 π.χ.)

«Η Ηθική θεωρία του Αριστοτέλη έτυχε ευρύτατης απήχησης και ανάλυσης ανά τους αιώνες. Κατά τον Αριστοτέλη όλη η φύση απαρτίζεται από όντα και πράγματα που έχουν τέλος (σκοπό):
• Ο σπόρος για να γίνει δένδρο
• Η πέτρα για να γίνει οίκος
• Ο άνθρωπος για να γίνει ευτυχισμένος.
Ότι τα όντα κατά τον Αριστοτέλη έχουν μέσα τους κάποιο σκοπό που αναμένει δυναμικά την εκδήλωσή του είναι η Εντελέχεια .

Ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου λοιπόν είναι η ευδαιμονία, η ευτυχία.
Για να γίνει ο άνθρωπος ευδαίμων οφείλει να ακολουθεί έναν ορισμένο (ενάρετο) τρόπο ζωής. Αυτός ο ενάρετος τρόπος ζωής συνίσταται στην τήρηση της Μεσότητας.
Μεσότητα ο Αριστοτέλης αποκαλεί τη μέση οδό που υπάρχει ανάμεσα σε δύο ακραίες καταστάσεις.
Για παράδειγμα το μέσον μεταξύ της:
• Παρόρμησης και της αδράνειας είναι η σύνεση
• Έκστασης και της απάθειας είναι η νηφαλιότητα.»

Η ελληνική φιλοσοφία διδάσκεται σε όλες τις χώρες. Όλος ο κόσμος χρησιμοποιεί τις θεωρίες της ελληνικής φιλοσοφίας στην καθημερινή του ζωή και στις επιστήμες.
Στην Ελλάδα προσπαθούμε να μάθουμε μόνο αρχαία ελληνική γλώσσα. Δε διδάσκουμε στα παιδιά μας τη μεθοδολογία και τον τρόπο σκέψης των αρχαίων Eλλήνων, που θα μπορούσε να τους χρησιμεύσει σε πολλούς τομείς της κοινωνικής τους ζωής.
Πολλά θα είχαμε να μάθουμε από τους προγόνους μας.
Γιατί όμως συνειδητά αποφεύγουμε να μάθουμε για τις θεωρίες τους;

Ο χρηματιστηριακός αναλυτής που βλέπει «στροφή Αριστερά»

Ο Στίβεν Ρόουτς, οικονομολόγος της Morgan Stanley που είχε προβλέψει το ξεφούσκωμα της νέας οικονομίας, υποστηρίζει σήμερα ότι το πολιτικό εκκρεμές παγκοσμίως γέρνει προς τα αριστερά. Προς πολιτικούς που υποστηρίζουν πολιτικές υπέρ των εργαζομένων. Διαμορφώνονται σταδιακά συνθήκες για μια πιο συστηματική αλλαγή στις σχέσεις εργασίας – κεφαλαίου υπέρ της πρώτης.
Ρίγη ανησυχίας φέρνει στους καπιταλιστές η σταδιακή συνειδητοποίηση ότι οι στάσιμοι μισθοί, ο φόβος απώλειας της εργασίας και η περικοπή των παροχών κοινωνικού κράτους (όλα αυτά συντελούν στη χειροτέρευση του επιπέδου ζωής για όλους) έχουν πλήξει την τεράστια μεσαία τάξη του πλανήτη.
Ο Ρόουτς εξήγησε στο Νταβός ότι το μερίδιο του εθνικού εισοδήματος στη Δύση, το οποίο καταλήγει στους εργαζόμενους είναι σε πολύ χαμηλό σημείο (καθώς οι μισθοί συνεχώς συμπιέζονται), ενώ αντίθετα το μερίδιο των κερδών των εταιρειών βρίσκεται σε ιστορικά υψηλό σημείο. Αυτή η αποσταθεροποιητική ανισορροπία θα οδηγήσει μάλλον σε κοινωνικές αναταραχές και λήξει της εργασιακής ειρήνης. Αφού τόσα χρόνια το εκκρεμές γέρνει υπέρ του κεφαλαίου ήρθε η ώρα πλέον να γυρίσει υπέρ των εργαζομένων, είτε με θεσμικές αλλαγές (ψήφιση αριστερών κυβερνήσεων), είτε με κοινωνικούς αγώνες.
Από οικονομική εφημερίδα τον Φεβρουάριο του 2007

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ'ίσοι σ'όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία·

Πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.

Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ (Αθήνα 444 - 366 π.χ.)

ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ,
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΝ
ΤΟΥΣ ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΞΙΟΥΣ

Η κρίση δεν αγγίζει τους έχοντες και κατέχοντες;

Με μεγάλη προσοχή ακούμε τους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες και διάφορους κ. Μίχαλους να μιλάνε για την κρίση, να κάνουν αναλύσεις και προτάσεις εξόδου από την κρίση.
Δεν μας είπαν όμως ποτέ:
• Αυτούς δεν τους αγγίζει η κρίση;
• Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της κρίσης γι’ αυτούς;
• Τι έχουν να προσφέρουν αυτοί για να ξεπεράσουμε την κρίση;
Εκτός βέβαια από προτάσεις που πλήττουν μόνο τους εργαζόμενους.
Δηλαδή:
• Απολύσεις
• Ανεργία
• Μείωση των εισοδημάτων
• Παχιά λόγια

Δεν ακούσαμε κανέναν από αυτούς να λέει ότι θα κάνουν έστω και μια ελάχιστη περικοπή στα δικά τους πολύ υψηλά εισοδήματα. Η πρόταση μας είναι απλή και σοβαρή.
• Να ομολογήσουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι εκείνο που φέρνειτην κύρια ευθύνη της κρίσης.
• Να δεχτούν ότι είναι δημιουργοί της κρίσης.
• Να πουν την αλήθεια, ότι η κρίση δημιουργήθηκε για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
• Να σταματήσουν να απειλούν τον κόσμο.
• Να δώσουν πίσω όσα χρωστάνε στο λαό.
• Να ζητήσουν συγγνώμη από τους πολίτες.

Να δεχτούν την ενοχή τους και να συμμορφωθούν τώρα γιατί αργότερα θα είναι πολύ αργά γι’ αυτούς.
Γιατί ο λαός δεν αστειεύεται. Αν οι νέοι, οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι βγάλουν από μέσα τους το συσσωρευμένο θυμό τους τίποτε δεν τους σταματάει. Και τότε θα πληρώσουν πολύ ακριβά για ό, τι έχουν κάνει εις βάρος του.

Δεν ντρέπονται καθόλου;

Βγαίνουν στην τηλεόραση οι αναιδείς και ζητάνε συγνώμη για τη ζημιά που έχουν προκαλέσει στην ανθρωπότητα. Και εμείς τι κάνουμε; Αντί να τους καταδικάσουμε, τους επιβραβεύουμε. Δίνουν οι κυβερνήσεις μας πολλά δις στους ανίκανους, κατά τη δική τους ομολογία, τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες να διαχειρισθούν την κρίση .
Την κρίση που αυτοί οι ίδιοι δημιούργησαν. Που βρίσκουν αυτοί οι κύριοι το θράσος και απαξιώνουν τους πάντες και τα πάντα;
Να δώσουν πίσω στους πολίτες όσα χρήματα τους έκλεψαν όλα αυτά τα χρόνια!

Δίκαια θα αναρωτιέται κανείς: δε λειτουργεί σε αυτές τις περιπτώσεις η δικαιοσύνη και το διεθνές δικαστήριο;
Αυτοί οι κύριοι διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό πρέπει να δικασθούν για εγκλήματα που διέπραξαν εν καιρώ ειρήνης.

Ξέρετε γιατί δεν ντρέπονται; Απλούστατα, γιατί μας κοροϊδεύουν!!!
(Τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες και πολιτικοί)

Σήμερα, ο καθένας έχει το δικαίωμα να βγάλει τον θυμό του και να εκφράσει την αγανάκτησή του. Και πρέπει να είμαστε θυμωμένοι με όλους αυτούς που απαξιώνουν τον άνθρωπο και τον καταδυναστεύουν.

Μου φαίνεται ότι τώρα είναι επίκαιρο το σύνθημα:
"Λαοί όλου του κόσμου ξεσηκωθείτε".

Παράκελσος, διάσημος αλχημιστής, ερμητικός φιλόσοφος (1493-1541)

«Οι σκέψεις είναι ελεύθερες και δεν υπακούουν σε κανόνες. Πάνω σε αυτές βρίσκεται η ελευθερία του ανθρώπου και δεσπόζουν λαμπρά στη φύση...δημιουργούν ένα νέο παράδεισο, ένα νέο στερέωμα, μια νέα πηγή ενέργειας από την οποία νέες τέχνες ξεπηδούν.»

Προτάσεις για την παιδεία!!!!!!!!!

Η συζήτηση για την παιδεία καλά κρατάει και θα κρατάει όσο θα συνεχίζεται αυτήν η αδιάλλακτη στάση απέναντι στο πραγματικό πρόβλημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την κοινωνία δεν είναι μόνο η είσοδος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Η κοινωνία θέλει να δει:
1. Δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους.
2. Διοικητική αποκέντρωση, σήμερα σχεδόν όλες οι αποφάσεις στην Ελλάδα
παίρνονται από την κεντρική διοίκηση.
3. Τα σχολεία πρέπει να προσφέρουν κοινωνικό -ψυχολογική υποστήριξη.
4. Το σχολείο θα πρέπει να δημιουργεί και να δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους.
5. Στα παιδιά θα πρέπει να δίνονται δυνατότητες για να μπορέσουν
να αξιοποιήσουν αυτές τις ευκαιρίες.
6. Τα παιδιά θα πρέπει να βρουν το χαμόγελο μέσα στο σχολείο.
7. Το σχολείο να γίνει ένας χώρος δημιουργικός και ευχάριστος
8. Το σχολείο πρέπει να έχει άξιους και ικανοποιημένους καθηγητές
9. Υποδομές σε αίθουσες, τουαλέτες, αυλές, γυμναστήριο κλπ.
10. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα σταθερό και διαχρονικό.
11. Τεχνολογική εκπαίδευση με υποδομές και ολοκληρωμένη εκπαίδευση.
12. Να βρούμε μια μέθοδο επίλυσης του προβλήματος της παιδείας.
Γιατί σίγουρα γνώμες υπάρχουν πολλές σοβαρές ή ανόητες,
εκείνο που δεν υπάρχει είναι η μεθοδολογία η αντικειμενικότητα
και τα εργαλεία που θα χρησιμοποιήσουμε .
13. Επίσης κάτι με το οποίο δεν ασχολείται κανείς σοβαρά σήμερα είναι
η προσχολική ηλικία.
Η βάση για την μετέπειτα σχολική συμπεριφορά εξαρτάται από αυτό το στάδιο.

Και οι απλές σκέψεις μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα.

Με μεγάλη προσοχή άκουσα το Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο να λέει το εξής: «Η αγάπη προς το Θεό πρέπει να περνάει μέσα από την αγάπη μας για τον άνθρωπο».
Σκέφθηκα ότι θα ήταν καλό αυτόν τον τρόπο σκέψης να τον χρησιμοποιούσαν σαν μέθοδο εφαρμογής για την επίλυση της οικονομικής κρίσης.
Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα αναφέρει μία σκέψη για την οικονομική κρίση και την είχα χαρακτηρίσει ως αφελή. Τώρα βλέπω ότι η σκέψη μου αυτή μπορεί να είναι πολύ σοβαρή και αποτελεσματική:
ΔΗΛΑΔΗ
«Τα κεφάλαια, που διαθέτει το κράτος, να πάνε μέσα στην αγορά, αφού πρώτα περάσουν από τα ταμεία των απλών ανθρώπων!!!» ΣΙΓΟΥΡΑ υπάρχουν τρόποι για να γίνει αυτό!

Απορία!!!!!!!

Γιατί όταν υπάρχει οικονομική κρίση στον απλό κόσμο δε διαθέτουν οι κυβερνήσεις μερικά δις για να τους βγάλουν από την κρίση;
Ενώ τώρα που το καπιταλιστικό σύστημα απέτυχε και καταρέει τρέχουν όλη να το σώσουν;

Μία αφελής σκέψη για την κρίση

Η αφελής σκέψη – πρόταση για την έξοδο από την κρίση είναι πολύ απλή.
Τα οποιαδήποτε κεφάλαια του κράτους (του λαού) που προγραμματίζονται να πάνε στους είδη έχοντες και δημιουργούς της κρίσης, να πάνε στους απλούς ανθρώπους, στον λαό. Σε αυτούς που μοχθούν καθημερινά και που έχουν φέρει την ανάπτυξη της κοινωνίας. Για αυτούς που αποτελούν την ίδια την κοινωνία.
Με αυτόν τον τρόπο θα ικανοποιηθούν οι πάντες.
- Η αγορά, γιατί θα πάρει ρευστό, ζεστό χρήμα στα ταμεία της.
- Οι πολίτες οι οποίοι θα ανακουφιστούν σε μεγάλο βαθμό.
- Θετικές συνέπειες για την ανάπτυξη της χώρας.
- Το κράτος με αυτόν τον τρόπο θα ασκήσει κοινωνική πολιτική,
θα συμβάλλει στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών.

Αυτά τα παιδιά, ποίημα-σκέψεις για την νέα γενιά κάθε εποχής.

Αυτά τα παιδιά, ποια νάνε άραγε, αυτά τα παιδιά;
είναι τα δημιουργήματα του χθες, οι δημιουργοί του αύριο, αν θες
είμαστε εμείς, είσαστε εσείς, είμαστε οι ίδιοι μέσα στο διάβα της ζωής
----------------
Αυτά τα παιδιά, τι κάνουν πάλι αυτά τα παιδιά;
ρουφούν τη στάλα της ζωής, ζουν τη αλήθεια της στιγμής
τον κόσμο αυτόν θέλουν να αλλάξουν, το δίκαιο και το σωστό να αδράξουν
----------------------
Αυτά τα παιδιά, τι θέλουν, αυτά τα παιδιά;
να βρουν τον δρόμο τους, τον δρόμο που μόνο αυτοί γνωρίζουν
ψωμί παιδεία λευτεριά, αγωνιστήκαμε και εμείς γι’ αυτά
-------------------
Αυτά τα παιδιά, τι εκφράζουν, αυτά τα παιδιά;
εσένα, εμένα μα δεν μπορείς να δεις
μας κούρασε ο μόχθος της ζωής
-------------------
Αυτά τα παιδιά, γιατί αγωνίζονται αυτά τα παιδιά;
να φέρουν στον κόσμο αλλαγή, στον κόσμο να δώσουν μια νέα προοπτική
βλέπουν το αύριο, το χθες, ζώντας το σήμερα μα θες
-------------------
Αυτά τα παιδιά, γιατί δεν ακούμε αυτά τα παιδιά;
φόβος μας πιάνει και δεν μπορούμε
την ζωή κατάματα, το σήμερα να δούμε
-------------------
Αυτά τα παιδιά, γιατί λυπούνται αυτά τα παιδιά;
για μας που πίσω μας όλο κοιτάμε
μαζί τους ποτέ μας δεν μπορούμε να πάμε
-------------------
Αυτά τα παιδιά αγωνίζονται, Αυτά τα παιδιά διεκδικούν
αυτά τα παιδιά είναι ζωντανά κύτταρα της γης
είναι η γύρη της ψυχής, Είναι η αλήθεια της ζωής

Δεν κοιτάνε πίσω τους να δουν, μπροστά τους βλέπουν και μπορούν
Δεν είναι μάντεις ούτε θαυματοποιοί, είναι αυτοί, είναι η ίδια η ζωή

Σήμερα το elpizoepizo συμπληρώνει τον πρώτο μήνα του στο διαδίκτυο.

Ευχαριστούμε όλους εσάς που μας κάνατε την τιμή να διαβάσετε και να σχολιάσετε τις απόψεις μας.
Πρέπει να ξέρετε ότι ευπρόσδεκτες είναι και οι δικές σας επώνυμες ή ανώνυμες απόψεις. Μπορείτε να τις στείλετε στη διεύθυνση leftheri-apopsi@hotmail.com και εμείς να τις αναρτήσουμε στο ιστολόγιο μας.
Θα ήταν καλό και χρήσιμο να ακούγονται οι απόψεις και οι προτάσεις του καθενός μας. Εξάλλου αυτός είναι και ο λόγος δημιουργίας του elpizoepizo. Να εκφράζονται σκέψεις, απόψεις και προτάσεις ελεύθερα, συμβάλλοντας στην προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Εάν υπάρχει κρίση σήμερα, τότε υπάρχει και ένα άλλο πιο αισιόδοξο σενάριο

Να ξεσηκωθούν οι λαοί όλου του κόσμου και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Να μην περιμένουν, και να μην επαιτούν, να απαιτούν. Γιατί η ζωή τούς ανήκει. Ο κόσμος είναι φτιαγμένος για να μπορούν να ζήσουν όλοι οι άνθρωποι με αρχές και αξίες, με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Να ξεσηκωθούν οι νέοι όλου του κόσμου και να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους. Γιατί το μέλλον τούς ανήκει. Να μην περιμένουν. Δεν θα τους δώσει κανείς τίποτε, όσο και αν προσπαθήσουν να τους πείσουν. Γιατί τα γεράκια, όταν πιάσουν το θήραμά τους, χώνουν ακόμη πιο βαθειά τα νύχια τους στις κατασπαραγμένες σάρκες τους. Εάν θέλουν να είναι ρυθμιστές της ζωής τους, δεν πρέπει να αργήσουν. Γιατί τότε θα είναι υπόδουλοι της μιζέριας που οι ίδιοι θα έχουν δημιουργήσει. Να εμπιστευθούν τις καρδιές τους και να προχωρήσουν με το κεφάλι ψηλά, γιατί ο καιρός είναι λίγος.

Ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται σ’ αυτήν τη γη είναι ένα με αυτή τη γη.
• Η γη ανήκει σε όλους και εμείς όλοι ανήκουμε στη γη.
• Η γη δεν τεμαχίζεται και δεν μοιράζεται.
• Ό, τι ο άνθρωπος δημιουργεί η γη το παίρνει πίσω.

Ο κάθε άπληστος άνθρωπος ας τα συλλογιέται αυτά και ας μην είναι παράλογος.
Μπορεί η διαδρομή που θα διανύσει να είναι διαφορετική, η αρχή όμως και το τέλος είναι η ίδια για όλους μας.

Να βρούμε τα περιστέρια και να τα αφήσουμε να πετάξουν ελεύθερα στον ουρανό. Να διαλαλήσουν στα πέρατα της γης και στις σκληρές καρδιές κάποιων ματαιόδοξων όντων, που θέλουν να λέγονται άνθρωποι, να μη ματαιοπονούν. Όσο άπληστοι και αν είναι και όση κακία κι αν βγάλουν από μέσα τους δε θα πετύχουν τίποτε γιατί στο τέλος θα έχουν την ίδια τύχη με τα θύματά τους.

Εκπαιδευτικό σύστημα. Η οδύσσεια των νέων συνεχίζεται

Το ταξίδι άρχισε εδώ και πολλά χρόνια. Ένα ταξίδι που δεν έχει ούτε προορισμό μα ούτε και τελειωμό. Συζητήσεις, έρευνες, σκέψεις και ιδέες μπαίνουν εδώ και πολλά χρόνια στο τραπέζι από τα πολιτικά κόμματα και άλλους σύγχρονους σοφούς. Αλλάζουν κυβερνήσεις, αλλάζουν υπουργοί και η συζήτηση συνεχίζεται χωρίς όμως να έχουμε κάποιο αποτέλεσμα, όλο αλλάζουμε και τίποτα δεν κάνουμε.
Η εκπαίδευση έγινε ένας χώρος, όπου ο καθένας που εμπλέκεται σε αυτήν τη διαδικασία κάνει πειράματα με επικίνδυνες επιπτώσεις για τα παιδιά.
Αναρωτιέμαι, τόσο δύσκολο είναι να βρεθεί μια λύση γι’ αυτό το πρόβλημα. Ή μήπως δεν το αντιλαμβανόμαστε ακόμη σαν πρόβλημα;
Πολλές απόψεις και προτάσεις ακούγονται από τα παιδιά, από τους καθηγητές και από τους γονείς. Κανένας δεν ανοίγει τα αυτιά του για να ακούσει αυτούς που έχουν άμεση σχέση με αυτό το θέμα; Τι περιμένουμε;

Ας αρχίσουμε εμείς οι απλοί άνθρωποι να κάνουμε προτάσεις.

ΤΟ ΦΙΛΑΝΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ_1

ΤΟ ΦΙΛΑΝΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ_2

Πυθαγόρας

Να μεταδίδεις τη γνώση πολύ ελεύθερα, σε εκείνους που δεν είναι ακόμη έτοιμη να τη δεχτούν.

Οι αμαθείς και οι ανόητοι κοροϊδεύουν εκείνο που δεν μπορούν να καταλάβουν.

Οικονομική κρίση, κρίση θεσμών.

Τα περί οικονομικής κρίσης είναι απλές προφάσεις.
Τη δική τους κρίση την παρουσιάζουν σαν κρίση της κοινωνίας.

Είναι συνειδητό δημιούργημα της άρχουσας τάξης - του συστήματος με μοναδικό σκοπό να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο εις βάρος των λαών όλου του κόσμου.
Είναι γι’ αυτούς ο νόμιμος και ανώδυνος τρόπος συσσώρευσης του πλούτου στα χέρια των λίγων.
Σε παλαιότερες εποχές έπρεπε να στείλουν τους αυλικούς με τον στρατό τους, για να εισπράξουν βίαια τους άδικους φόρους που επέβαλαν στο λαό.
Σήμερα, έχει δημιουργηθεί μία ολιγαρχία του κεφαλαίου που με πρόσχημα τη νομιμότητα καταδυναστεύουν τους λαούς και κλέβουν ό, τι έχουν αποκτήσει με τον ιδρώτα τους.
Εμείς μένουμε άπραγοι και αδύναμοι. Γιατί εμείς είμαστε εκείνοι που φέρνουν την κύρια ευθύνη. Εμείς τους εμπιστευθήκαμε να μας εκπροσωπούν.

Η αλήθεια είναι ότι κρίση υπάρχει όχι όμως όπως την ορίζουν οι δυνάστες μας. Κρίση υπάρχει στην καθημερινότητα του απλού πολίτη, που είναι αποτέλεσμα της αλαζονείας αυτών που την έχουν σχεδιάσει.

Υπάρχει πραγματική κρίση στην κοινωνία, στους θεσμούς και στην παιδεία, έχουμε κρίση αρχών και αξιών.

Ο πλούτος που υπάρχει στη γη φτάνει και περισσεύει για να ζήσουν με αξιοπρέπεια όλο οι άνθρωποι του κόσμου. Εκείνο που χρειάζεται είναι να γίνει δίκαιη ανακατανομή του πλούτου.

Εικονική πραγματικότητα.

Ζούμε την ζωή μας μέσα από τις εικόνες.
Ζούμε την ζωή μας μέσα από την ζωή των άλλων.
Ζούμε την ζωή μας μέσα από πραγματικά η φανταστικά σενάρια.
Ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας δεν είναι η δικιά μας ζωή.
Γελάμε, κλαίμε, χαιρόμαστε ή πονάμε σε σχέση με την ζωή των άλλων έξω από πραγματικά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας.
Ζούμε μια εικονική πραγματικότητα.

Πρέπει να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Ένα σημαντικό θέμα που πρέπει να απασχολήσει πολύ σοβαρά την κοινή γνώμη και τα πολιτικά κόματα σήμερα είναι:
«ο ρόλος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης»
Πρέπει να αρχίσει μία συζήτηση σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
• Να επαναπροσδιορισθεί ο ρόλος των ΜΜΕ.
• Η σχέση τους με την πολιτική και την εξουσία.
• Η σχέση τους με τον άνθρωπο και την κοινωνία.
• Ποια θα είναι τα όρια επιρροής τους.
• Κανόνες που θα προστατεύουν τους πολίτες από την αυθαίρετη λειτουργία τους.

Κάποτε μπορεί να υπήρχαν πάρα πολύ σημαντικοί λόγοι προστασίας της ελευθερίας του τύπου, από τις βίαιες παρεμβάσεις λογοκρισίας της κεντρικής εξουσίας. Σήμερα πρέπει να διαφυλάξουμε αυτό το αγαθό της ελεύθερης έκφρασης και της ελευθερίας του τύπου. Πρέπει να προστατεύσουμε το δικαίωμα αυτό των πολιτών. Να μην αφήσουμε κάποιους στο όνομα της ελευθερίας να αυθαιρετούν και να κάνουν κατάχρηση αυτού του δικαιώματος. Δυστυχώς τα ΜΜΕ λόγο και της ανεξέλεγκτης δύναμης που έχουν αποκτήσει τα τελευταία χρόνια, έχουν χάσει τον πραγματικό τους ρόλο μέσα στην κοινωνία,. Γι’ αυτό επιβάλλεται να γίνει μια προσπάθεια προστασίας των πολιτών από την αυθαίρετη λειτουργία τους.
Η ταυτόχρονη και γρήγορη μετάδοση των πληροφοριών προκαταλαμβάνει και λειτουργεί σαν ναρκωτικό της κριτικής σκέψεις των πολιτών.

Πρέπει να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας να αναλάβει τις ευθύνες του και να εγγυηθεί την ειρήνη και την ασφάλεια στον κόσμο».
Ο παρανοϊκός πόλεμος στην Γάζα. Ένας πόλεμος που απαξιώνει την ανθρωπότητα.

Χιλιάδες Ισραηλινοί διαδήλωσαν στο Τελ Αβίβ καταδικάζοντας τις επιθέσεις του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση να ασκήσει κάθε δυνατή επιρροή για να επιτύχουν τον άμεσο τερματισμό της αιματοχυσίας και να επιτευχθεί μια μόνιμη λύση.