Προτάσεις για την παιδεία

Συνεχίζοντας τις προτάσεις για τη παιδεία θα ήθελα να αναφερθώ στο πρώτο στάδιο της ζωής του παιδιού έξω από το σπίτι, τον παιδικό σταθμό. Σήμερα από όσα ξέρουμε και βλέπουμε δε δίνεται μεγάλη σημασία στον τόσο σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίξει ο παιδικός σταθμός για την συνέχεια της σχολικής και κοινωνικής ζωής του παιδιού. Πιστεύω ότι μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να ενταχθεί και ο παιδικός σταθμός μαζί με το νηπιαγωγείο και το δημοτικό.

Παιδικός σταθμός
Ο παιδικός σταθμός πρέπει να είναι ανοιχτός και υποχρεωτικός για όλα τα παιδιά. Είναι σημαντικό για όλα τα παιδιά να μπορούν να μεγαλώσουν παίζοντας και μαθαίνοντας μαζί με άλλα παιδιά. Στον παιδικό σταθμό τα παιδιά μαθαίνουν τα πρώτα πράγματα, που είναι πολύ σημαντικά για την ζωή τους στο μέλλον. Και για να μάθουν σωστά πράγματα πρέπει να έχουν και σωστή φροντίδα.
• Να υπάρχουν καλοί παιδικοί σταθμοί που να μπορούν να εξασφαλίζουν σε όλα τα παιδιά μάθηση, παιχνίδι, και ασφάλεια.
• Να έχουν τα παιδιά καλή διατροφή και να αποκτήσουν καλές διατροφικές συνήθειες. Εδώ χρειάζεται τα παιδιά να μάθουν να μαθαίνουν και να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους.

Εδώ σήμερα έχουμε μπροστά μας τους πολίτες του αύριο, τους αυριανούς επιχειρηματίες, δασκάλους, ηλεκτρολόγους, γιατρούς, τεχνίτες …
Γι’ αυτό πρέπει να επενδύσουμε στους παιδικούς σταθμούς. Επενδύοντας στους παιδικούς σταθμούς επενδύομαι στο μέλλον των παιδιών μας και στο μέλλον των επόμενων γενιών.

Γι’ αυτό προτείνω:
• Να κατασκευαστούν σύγχρονοι παιδικοί σταθμοί.
• Να προσληφθούν περισσότεροι νηπιαγωγοί και άλλες ειδικότητες (πχ. Γυμναστές, μουσικοί, καλλιτέχνες κ.α.) στους παιδικούς σταθμούς.
• Να γίνουν τμήματα μικρά, το ανώτερο δέκα παιδιά.
• Να εξοπλισθούν οι παιδικοί σταθμοί με τα απαραίτητα μέσα για να μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά πολλαπλές δραστηριότητες και μόρφωση.

Επειδή η κοινωνικοποίηση του ατόμου αρχίζει από την πρώτη στιγμή της γέννησης του και συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, πιστεύω και επιμένω ότι η προσπάθεια σχεδιασμού του νέου εκπαιδευτικού συστήματος πρέπει να περιλαμβάνει με σοβαρότητα και την προσχολική ζωή του παιδιού.
Επίσης θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από την θεωρία του Ελβετού ερευνητή Ζαν Πιαζέ (1896-1980), ο οποίος μελέτησε για πολλά χρόνια τη συμπεριφορά και την ανάπτυξη των παιδιών. Τα περισσότερα έργα του έχουν ως αντικείμενο την κατασκευή της νοημοσύνης, δηλαδή τους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά μαθαίνουν και σκέφτονται τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους. Στις θεωρίες του Πιαζέ στηρίχθηκε το εκπαιδευτικό σύστημα σε πολλές χώρες της Ευρώπης.

Σύμφωνα με τον Πιαζέ η ανάπτυξη της νοημοσύνης του ανθρώπου ακολουθεί ορισμένα ευδιάκριτα στάδια.
1. Αισθησιοκινητικό στάδιο (μέχρι την ηλικία των 2 ετών)
Το παιδί δεν μπορεί να ξεχωρίσει τον εαυτό του από τα πράγματα και τα πρόσωπα του περιβάλλοντός τους. Μέσω αισθησιοκινητικών δραστηριοτήτων αφομοιώνει σταδιακά τα δεδομένα του περιβάλλοντός του και αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέρος ενός κόσμου με συγκεκριμένες ιδιότητες.
2. Προσυλλογιστικό στάδιο (2-7 ετών)
Στο στάδιο αυτό το παιδί είναι ικανό να αναπαριστά εικόνες και αντικείμενα με τον χειρισμό γλωσσικών συμβόλων και συμβολικών ενεργειών.
3. Στάδιο συγκεκριμένων συλλογισμών (7-11 ετών)
Το παιδί είναι ικανό να προβαίνει σε συλλογισμούς με την βοήθεια εννοιών και να διακρίνει τους εσφαλμένους συλλογισμούς.
4. Στάδιο αφαιρετικής σκέψης (μετά την ηλικία των 11 ετών
Το παιδί τώρα είναι ικανό να κατανοεί αφηρημένες έννοιες και να επεξεργάζεται τρόπους επίλυσης προβλημάτων.